Ljósberinn - 23.03.1929, Blaðsíða 5

L J Ó S B E RIN N
93
legið allan veturinn og nú var hún far-
in að hlakka til vors og sumars.
Pau systkinin litu nú til dyra og
Sveinn hvíslaði:
»Ég heyrði einusinni að læknirinn
sagði við pabba og mömmu, að ömmu
gæti ekki batnað aftur fyr en vorið
kæmi og sólin færi að verma hana«.
almennilega hvernig [tau ættu að fara
að því. —
»Ég held, að vorið eigi heima þarna
á bak við skóginn«, sagði Sveinn, »pví
að ég sé, að par kemur sólin upp«.
»Er svo fjarska langt þangað ?« spurði
Gréta og leit á bróður sinn.
»Ónei«, svaraði hann og gapti og
ȃg
»Gotum við [)á ekki beðið vorið að
koma undir eins á morgun, svo að
ömmu geti batnað«, sagði Gréta.
»Alveg rétt, Gréta mín, [>að skulum
við gera«, sagði Sveinn.
Sveinn velti nú þessu fyrir sér, hon-
um fanst pað fyrirtaks uppástunga lijá
Grétu, því að ef ömmu gæti batnað, [)á
væri tilvinnandi að leggja það á sig að
leita vorið uppi.
Pau settust nú á stóra, gamla legu-
bekkinn til þess að ráðgast nú uin það
Vetuv«.
góndi, »við hlaupum bara þvert yíir
grundirnar«.
»Jæja«, sagði Gréta hugsandi, »og
heldurðu þá að við getuin fundið vorið?«
Pau urðu bæði hugsandi út af þessu.
Tikk, takk, tikk takk, sagði garnla
klukkan svo ósköp stillilega, eins og
hún var vön og sveiflaði gljáandi hengl-
inum.
Annars heyrðist ekkert nema »pu, pu«
við og við, það var gamla amma að
draga andann. Pað hvein í storminuin