Ljósberinn - 23.03.1929, Blaðsíða 6

94
L J ÖSBERINN
og hrikti í hurðum og hliðum, svo að
small í.
»Sko!« sagði Sveinn og benti á glæð-
urnar í ofninum, sem voru að falla of-
an í öskuna, niður um ristina, »er þetta
nú ekki líkt blikandi stjörnum, og stóra
stjarnan parna er víst sólin og bak við
hæðirnar liggur skógurinn; jiar á vorið
heima, sem læknar hana öminu«.
Gréta litla heyrði og sá, henni fanst
þetta vera svo heillandi. En nú áttu
þau að fara út að leita að vorinu.
Tikk takk, sagði klukkan og sveiílaði
henglinum fram og aftur.
»Komdu pá, Gréta«, sagði Sveinn og
tók í hönd kenni. «Búðu pig nú í snatri«.
Og svo hlupu pau og hlupu út yfir
grundirnar. Nístandi stormurinn stóð
frarnan í pau og rykti þeim til, svo að
pau ætluðu varla að geta komist áfram,
og ferðinni var pó heitið alla leið út í
skóginn, par, sem vorið átti heima og
sólin kom upp; en þeim fanst skógur-
inn færast altaf fjær, pví harðara sem
pau hlupu og pess var skamt að bíða,
að pau gæfust upp.
Pá vita pau ekki fyrri til en að gam-
all karl stendur fyrir framan pau, stór
eins og tröll og alhvítur og hárið og
skeggið síða á honurn var eins og grýlu-
kerti í pakbrún.
»Hvert ætlið' pið?« spurði hann held-
ur lrarkalega. Gréta varð dauðhrædd og
skaust að baki bróður síns. Sveinn hélt
fast í hendina á henni, pví að pað var
hann, sein átti að vernda hana, pví að
hann var stærri. Hann svaraði pví karli
hvergi smeykur:
»Við erum að leita að vorinu pví að
læknirinn hefir sagt, að ömmu geti ekki
batnað fyr en vorið komi með blessað
sólskinið og hlýjuna«.
Þá varð karlinn óður og æfur, hann
stappaði fótunum niður í snjóinn og
sveiflaði handlegginum voðalega, svo
að skeggdrönglarnir glömruðu og þyrl-
uðust kringum hann; en jafnharðan komu
aðrir klakadrönglar í staðinn.
»Ég heiti Vetur,« grenjaði hann, og
snjóflyksurnar eru börnin mín. Eruð pið
svo djörf að sækja vorið, sem gjörir út
af við börnin mín. Ef svo er, pá skal
ég láta ykkur frjósa, svo að pið verðið
að klakastöplum.«
Og pau systkinin sáu rétt í pessu heil-
an hóp af hvítum smákrökkum, sem þyrl-
uðust í kringun pau, pað voru snjókorn-
in, börn vetrarins. Niðurl.
[Frh.]. En nú var komið að peirri
miklu stund, að Moulins gengi inn til
elsku barnana sinna, eins og hann kall-
aði pau hið innra með sér. En hvað
hann þakkaði Guði fyrir, að honum tókst
að verða af með hermanninn, svo að
hann gæti gengið inn til þeirra einn
síns liðs.
Pegar hann kom inn, sá liann börnin
sitja tengdum höndum á hörðum bekkn-
um. Pau lygndu aftur augunum, eins og
pau svæfu, en er pau heyrðu, að geng-
ið var um hurðina, luku pau upp aug-
unum og stóðu á fætur.
Pau litu á pennan mann spurnaraug-
um, pví að pað var ekki sami maður-
urinn, sem vanur var að korna til peirra;
en pau pektu ekki Moulins og hugðu
hánn vera sér ókunnugan. En er hann
nam staðar fast hjá þeim, pá hvíslaði
hann hljótt mcð sínum cðlilega málrómii.