Ljósberinn - 23.03.1929, Blaðsíða 7

LJOSBERINN
95
en hóf pó upp fingurinn til að vara pau
við:
»Jerome, pekkir pú ekki afa?« Dreng-
urinn brá við, en svo hvíslaði hann frá
sér. nuininn í eyra Evgeníu:
»TTugsaðu pér, petta er hann afi, en
pú verður að pegja eins og steinn«.
»Ö, hve pað er inndælt«, mælti hún
og brosti yið.
»Sendi Jesús pig til að frelsa okkur
hóðan, eins við höfum beðið hann um?«
spurði hann.
»Nei, elsku börnin mín, ekki enn! hvísl-
aði gamli maðurinn«, en ekki skal langt
um líða, áður en pað verður, en verið
nú polinmóð og afar varkár og minn-
ist alls ekki á Moulins liðsforingja, pví
að pað heiti ég nú. Ef pið getið lofað
mér pví, pá vona ég, að ég geti heim-
sótt ykkur litla stund á hverjum degi.
»Ó hve pað er yndisiegt« sögðu pau
bæði. »En hvernig getur pú pað, afi?«
spurði Jerome.
»Pað stendur svo á pví, að ég er orð-
inn yfirmaður hérna í fangelsinu, til pess
að geta náð til ykkar. Og eg á að bera
ykkur kærar kveðjur frá öllum heima.
Par prá allir ykkur, og biðja fyrir ykk-
ur.«
»0, ó, afi, heiisaðu peim aftur mörgum,
mörgum sinnum.
»Lítið pið á börn, borðið nú petta,
meðan ég er hérna«.
Pað voru kökur, sem Moulins hafði
stungið í vasa sinn; hann sárkendi til,
pegar hann sá, hve pau átu petta góð-
gæti með mikilli græðgi.
»Getið pið nú munað eftir að minnast
ekki á mig við nokkurn mann«, sagði
gamli maðurinn. »Og ef hermaðurinn
spyr ykkur, pá segið bara að pað hafi
verið einhver annar liðsforingi, sem kom-
ið hafi nú til ykkar en sá, sem hafi
verið vanur að koma. 0g hver veit, Jer-
óme, nema pabbi pinn komi inn til ykk-
ar einhvern daginn, gætið ýkkar pá, að
koma ekki upp um hann. Og verið pið
sæl, elsku börn Og svo tók afi pau á
arma sér og kysti ástúðlega á fölu
vangana peirra.
Pegar Moulins var farinn settust börn-
in aftur á bekkinn og töluðu saman í
hljóði.' Hjá peim vaknaði ný von og hug-
ur við pessa heimsókn afa.
Petta sama kvöld gat Moulins borið
fólkinu heima fyrstu kveðjuna frá börn-
unum; par bjuggust allir við pví á hverju
kvöldi, að peir rnundu fá einhverjar
fregnir af peim og voru sífelt milli von-
ar og ótta. Næstu daga tókst liðsforingj-
anum að heimsækja börnin snöggvast,
og sömuleiðis fengu pau og Dauphin litli
að hittast við og við. ATt var petta peim
Jeróme og Evgeníu til mikillar hug-
hreystingar.
Gamli Moulins hafði alt af eyrun op-
in til pess að komast eftir pví, hvað
gerðist á fundum pjóðpingsins. 0g mán-
uði seinna kom hann eitt kvöldið heim
með pá fregn, að eftir fáa daga yrðu
öil börnin, sem sætu í fangelsinu, yfir-
lieyrð og reynt að hafa upp úr peiin,
af hvaða bergi pau væru brotin.
Pegar Moulins sagði pessa sögu heima,
að viðstöddum öllum fjölskyldunum, pá
sagði Napóleon:
»Við verðum pá að framkvæma pað,
sem ég hefi hugsað mér og móðir mín
elskaða hefir fallist á, og pað er að hafa
drengjaskifti. Peir eru hvort sem er svo
nauðalíkir livor öðrum Jerome-arnir og
ég er viss um, að bróður mínum gera
peir ekkert mein. Hvað segir pú um
petta, Jerome? Ertu fús til pess?«
Jerotne fölnaði Títið eitt við, en bæði
af pví, að hann var góður drengur og
hugaður, pá játaði liann pví fúslega
eftir augnabliks umhugsun.
»Líttu nú á«, sagði Napóleon, »peir
munu nú fyrst og fremst spyrja, hvað