Ljósberinn - 30.03.1929, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
101
'^Brtr'faurnir
#**&• tfktv.
(*mltrúttu XáruBöólhtr
(Xilnir fjjrir 'Xjpabixann)
i&EllIIOTS
ii.
Möllu-Jói.
llann var oftast kallaður Möllu-Jói,
en skólabræður hans fundu upp á pví
einn góðan veðurdag, að Græni-Jói eða
Peysu-Jói væri fult eins heppilegt nafn
handa honuni. Hann var svo seni auð-
þektur á grænu, prjpnuðu peysunni, sem
hann var æfinlega í, og drengjunum
pótti pað alveg sjálfsagt, að minna hann
sem oítast á pað. Axel stakk upp á
pví. Drengjunum pótti tillagan smellin.
Axel var æfinlega svo fyndinn, par að
auki lét hann sjaldan á sér standa, ef
um smávegis strákapör var að ræða, en
hafði gott lag á pví að skjóta sjálfum
sér undan, pegar í óefni var komið.
Jóhann litli varð langoftast fyrir barð-
inu á Axel, og pað væri synd að segja,
að honum hafi verið hlýtt til pessa
bekkjarbróður síns, og pegar sló í alvar-
lega brýnu á milli peirra, lá Jóhann
ekki á liði sínu, hann vildi ekki láta
Axel eiga hjá sér. Jói reyndi til að láta
háðsyrði og uppnefni félaga sinna sem
vind um eyrun þjóta. Ilann hafði einnig
alt að pessu verið ánægður með grænu
peysurnar, sem Malla gamla, fóstra hans,
bjó til handa lionurn. Pær voru heldur
engin handaskömin hjá gömlu konunni,
hún vandaði til peirra eftir.beztu föng-
um og kostaði ávalt kapps um að velja
sem fegurstan grænan lit á pær og fall-
egar voru pær, pótt til álita gæti kom-
ið, hversu »klæðlegar« pær voru, en Jói
hafði ekki af öðrum fatnaði að segja
og hann var lengi vel þeirrar skoðunar
að enginn drengur ætti fallegri flík held-
ur en grænu peysuna hans. En svo fóru
strákarnir að stríða honum undir forustu
Axels; og pá smábreyttist skoðun hans,
og einn dag þegar liann kom heim úr
skólanum, sá fóstra hans að hann var
venju fremur dapur í bragði. I’að hýrn-
aði reyndar talsvert yfir honum, pegar
hann fékk heila kringlu með kaffinu,
en auðséð var pað pó að alls kostar
ánægður var hann ekki. Hann bjó yfir
huldum harmi og Malla gamla spurði
ofur góðlátlega, eins og henni var svo
lagið: »Hvað er pað, góðurinn?«
Jói svaraði engu, en bruddi kringluna
í ákafa, og gamla konan sagði eftir
stutta pögn: »Viltu ekki segja mér pað,
góðurinn?«
Jói skotraði augunum á prjónavélina.
Þar hékk græn lengja ineð rauðum riind-
um og Jói sagði í hálfum hljóðum:
»Hafðu hana hefdur bláa — pá næstu«.
»I3á næstu, hverja?« spurði gamla
konan, hún áttaði sig ekki á því sem
drengurinn var að segja.
Jói kinkaði kolli til prjónavélarinnar.
»Ég á við peysuna«, sagði hann. »Strák-
arnir eru farnir að kalla mig grænajóa
eða gramingja, af pví að ég er alt af
i grænni peysu«.
Marín brosti allra snöggvast, en bros-
ið hvarf skyndilega, pegar hún tók eftir
alvörusvipnum á drengnum. Pað bjó
bæði sársauki og greinja í svip hans, er
áttu nauða illa heima á barnsandliti.
»Reyndu að hlusta ekki á þvaðrið í
peim, góðurinn«, sagði gamla konan.
»Kærðu pig kollóttan hvað peir segja,
Petta eru óvitar, hugsunarlausir og
kærulitlir«.
»Það er nú annað en gaman!« sagði
pá Jói og stundi við pungan. »I3eir