Ljósberinn - 30.03.1929, Blaðsíða 6

102
LJÖSBERINN
stríða mér' eins og peir geta. Beir kalla
inig til dæmis aldrei annað en peysujóa
og grænajóa, — en mér stendur nú oft-
ast nær á sama um pad, en pegar —
—« Hann pagnaði alt í einu og Marín
settist að prjónavélinni og hélt áfram
að prjóna nýju peisuna. »Eg held pað
verði bágt fyrir okkur, Jói minn, að
taka nokkurt tillit til dutlunganna í
ódæluin drengjum. Viö megum ekkert
skifta okkur af dómum mannanna, og
hvern varðar eiginlega um litinn á peys-
unum pínuin? Ég fékk bandið svo und-
ur ódýrt á útsölunni á dögunum, pað er
að vísu ofurlítið upplitað, en pess gætir
ekkert, pegar pað er komið í ílík, og
ekki ættu rauðu rendurnar að
óprýða liana. Ó, nei, drengur minn, pú
parft ekkert að fyrirverða pig fyrir
peysurnar pínar, hvað svo sem strákarnir
segja, bezt trúi ég pví að peir öfundi
pig af peim og pessvegna láti peir
si svona«.
Jói settist á koffortið við borðendann
hjá glugganum og fór að lesa undir
morgundaginn. Honum gekk illa að festa
hugann við lesturinn, miklu ver en vant
var; pó var pað landafræðin, sem hann
var að læra, Jóa pótti hún einna skemti-
legasta námsgreinin, vanalega tókst hon-
um að fylgja efninu vel eftir og lék
andi lians pá lausurn præði uin hauður
og höf og kannaði ókunna stigu í fjar-
læguin lönduin og álfuin, en að pessu
sinni tókst veslings Jóa ekki að hefja
neitt andans flng, hann sat rigbundinn
dapurlegum hugleiðingum á hörðu kolf-
orti við illa hefíað tréborð í stofukytru,
par sem lágt var til loftsins og stutt til
veggjanna, en pað sem hann var að
lesa, var stirðleg og pur lýsing á lönd-
um, er lágu langt utan við pann sjón-
deildarhring, er honum var afmarkaður.
Og skröltið í prjónavélinni stagaðist
jafnt og pétt á hinni sömu hljóðtáknun,
er í eyrum Jóhanns pýddi: — peysa —
græningi — peysa — græningi. —
Loksins hætti hann að lesa, lokaði
bókinni og fór að horfa út utn glugg-
ann, án pess að veita nokkru sérstöku
atbygli. Haun pekti fæsta af peim, sem
gengu fyrir gluggann og augnaráð hans
sagði að honum stæði alveg á sama um
pá alla. En alt í einu kom hvatlegur
glampi í augun á drengnum, hann prýsti
andlitinu út að rúðunni og einblíndi út.
Iívað sá hann?
Velbúin hjón gengu framhjá og Iciddu
dreng á milli sín. Drengurinn var á
stærð við Jóa sjálfan, liann gat sem
bezt verið um 11 ára gamall eftir stærð
hans að dæma; hann var uppstrokinn í
spengilegri yfirhöfn með fallegt höfuð-
fat, sem fór honumv mætavel, með gljá-
andi skóhlífar utan yfir skóm af beztu
tegund. Jói kafroðnaði, hann sá að
drengurinn bandaði með hendinni hlæj-
andi yfir að glugganum um leið og hann
gekk framhjá og hjónin litu bæði við
í einu; allrasnöggvast horfðist Jói í augu
við ofurgóðlega konu, og lionum sýnd-
ist ekki betur en að konan kink-
aði kolli til hans. Jói hvarf frá gluggan-
um, dreirrauður í kinnum og í pung-
brýnna lagi
Ilonum fanst pað gersainlega óparfi af
Axel að gera gys að hýbýlum hans við
foreldra sína; — petta voru auðvitað
foreldrar hans, sem höfðu gengið framlijá
bænum hennar fóstru lians. Jói hafði al-
drei séð pau áður, en pað hlutu að vera
pau, úr pví að pau leiddu Áxel á milli
sín. Hann leit aftur út, pegar pau voru
komin framhjá húsinu. En hvað hún
mamma hans var lagleg! Strákarnir í
skölauum höfðu sagt bonum að hún
væri annaðhvort dönsk eða pýzk, en
pabbi hans var íslenzkur skipstjóri, voða-
rík’ur, sögðu strákarnir. l’að var svo
sem hægast l'yrir Axel að hæðast að fá-