Ljósberinn - 30.03.1929, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
108
taíklega fatnaðinum hans Jóa! En bíð-
um við, Axel! og Jói reiddi steyttan
hnefann út að rúðunni.
Pað var gott að Malla gamla sneri
bakinu við honum og sá því ekki hve
svippungur hanu var, hún hefði áreið-
anlega orðið smeik, gamla konan. Hún
keptist við að prjóna og taldi umferð-
irnar, tíl pess að rendurnar yrðu ekki
misjafnlega breiðar, en Jói horfði á eftir
Axel og foreldrum lians unz pau hurfu
honuin sjónuin, pá fór hann aftur að
læra. Ilann lagði- landabréfið á borðs-
hornið. Parna var pá landið hans, ísland,
eins og smádepill umkringdur æðandi
öldum, fjarri öllum mannabústöðum, ein-
manalegt eins og hann sjálfur, og hann
fór að raula fyrir munni sér liendingu
úr kvæði eftir Matthías Jochumsson, sem
hann hefði lært í skólanum:
»Sykki pað í myrkan mar
mundu fáir gráta«.
Sama mætti ugglaust segja um hann
sjálfan. Hans yrði víst ekki saknað sér-
lega mikið! Hver ætli saknaði hans eigin-
lega? Sjálfsagt helzt hún Malla gamla,
sem strákarnir kölluðu æflnlega prjona-
Möllu, eða prjónakellinguna. Jói beit á
jaxlinn og hnyklaði brýrnar. Alt var
pað Axel að kenna. Sá átti fyrir pví
að fá makleg málagjöld! Jói krepti
hnefann ósjálfrátt, — sem betur fór gat
hann farið með Axel eins og tusku, —
og pað ætlaði hann sér að gera ein-
hverntíma; pað var réttast að sýna hon-
um að »græninginn« átti krafta í köggl-
urn, pó hann væri ekki alinn á átsukku-
laði og rjómakökum eins og Axel og
hans líkar. Frh.
---—-
Pegar YOrið kom.
[NI.] Og pað var nú í rauninni illa
farið, ef vorið kæmi og bræddi alla
pessa indælu hvítu krakka. En svo var
pað amma— henni var svo bráð pörf á
vorinu og sólskininu.
Karlinn brá hendi fyrir augu sér og
hrukkaði ennið af reiði.
»Úr pessari átt,« sagði liann bálreið-
ur og benti til skógar, »paðan kemur
vorið, versti óvinur minn. Nú ríður á að
berjast upp á líf og dauða.« Greiji hann
pá horn sitt og blés í pað og lék pað
sem dauðaóp í eyrum.
Þá kom norðanvindurinn óðara með
stormfylkingar sínar, snjókornin. En nú
voru pað ekki litlu hvítu snjóbörnin, er
dönsuðu og pyrluðust um pau,— nei,
nú voru pað æðandi stríðsmenn, sem
veltust fram með ýlfri og braki til pess
að leggja hið koinandi vor að velli.
»Hú-ú-ú-ú, en hvað nú hvein og small
í öllu, pegar norðanvindurinn geistist
fram með herliði sínu, Gréta og Sveinn
földu sig bak við tré, skjálfandi af kulda.
En vorið kom eins og ung og fögur
og Ijóshærð vættur. pað pokaði sér fram
ógn rólega, hárvíst um sigurinn og færð-
ist nær og nær. Veturinn svalbrjóstaði
fann til vanmættis síns, preif nú spjót
sitt og slöngraði pví af öllu afli að pess-
um skæða óvini sínum; en honum var
protin kraftur; vorið lyfti bara sólskild-
inum sínum og spjótið hans bráðnaði
fyrir hinum kröftuga sólarhita. En bar-
daginn milli vorsins og vetrarins stóð
alhugi, pví ýmist bar veturinn eða vor-
ið hærra hlut, en leikslokin urðu pó pau,
að vorið bar algerðan sigur úr býtum.
Veturinn hörfaði — með norðan-
vindinum ogöllu 'sínu snjóliði — undan
sólarbörnum vorsins og var skelkaður
mjög, en sumir snjóhermennirnir bráðn*
uðu og urðu eftir á vígvellinum.
Frh.