Ljósberinn - 13.04.1929, Blaðsíða 4
116
LJOSBERINN
þá klæðaprýði liina inosta, nú toldu þeir
ekki í tízkunni lengur og höfðu legið á
kassabotninum svo árum skifti öllum
óséðir öðrum en Marínu gömlu, þegar
hún skoðaði í kassann sinn. Peir Vilöstu
við augum hennar, gömlu munirnir, og
vöktu minningar mætra gleðistunda, er
að visu voru liðnar fyrir löngu, en vörp-
uðu eigi að síður notalegri birtu á far-
inn veg gömlu konunnar. Hún tók ofur
lítinn böggul í hönd sér. Pað var vafið
vandlega utan um hann og Jóa þótti
fóstra gamla vera full handsein, þegar
hún var að vefja eldspítustokknum inn-
an úr bréfunuin. Pað var ofurlítið spor-
öskjulagað gylt »kapsel« í stokknum.
Jlarín opnaði það. Smámyndir tvær
voru sitt hvoru megin í því. Önnur
myndin var af kornungri stúlku, íneð
ástúðlegt brosandi andlit, ljómandi af
sakleysi æskunnar; hárlokkarnir skygðu
á ennið og gagnaugun og vörpuðu
dreymandi svip á hið barnslega ung-
meyjarandlit, en fögur augu gægðust for-
vitnisleg undan fylgsnum lokkanna. Ilin
myndin var af ungum pilti og varö Jóa
æði starsýnt á hana. Ennið var hátt og
hvelft, bogadregnar augabrýr gáfu and-
litinu ákveðinn svip; sveipur var á hár-
inu, og féllu þykkir lokkar ofan á hægra
gagnaugað. Um varirnar lék gletnislegt
bros. Jói skoðaði myndirnar til skiftis
og- mælti ekki orð, en ineð spyrjandi
augum leitaði hann svars hjá fóstru
sinni.
»þetta er nú myndin af lienni móður
þinni, góðurinn«, sagöi lnin. »Pú sér
[tað sjálfur að hún er falleg. Hin mynd-
in álít ég að sé af föður þínum, og mér
sýnist hánn full fallegur líka. Hún móðir
þín hafði «kaþselið« um hálsinn, þegar
hún koin til mín, en einn daginn, þegar
hún var lögst, bað hún mig um að taka
það af hálsinum á sér, og eftir það
hafði hún það þar sein hún gat litiö á
það öðru livoru, oft horföi hún á mynd-
ina þá arna með tárin í augunum. Hún
hélt að ég tæki ekkert eftir því, en ég
sá það nú sarnt, og eins sá ég aö hún
bar myndina hans að vörum sér; «kaps-
elið« lá ofan á sænginni, þegar hún
skildi við, þá tók ég það og lét það í
eklspítustokkinn, ég hafði ekkert annaö
við hendina, og svo stakk ég stokknum
ofan í kassann minn, og þar hefir það
verið síðan. Eg heíi ásett mér að fá þér
þennan eina skartgrip, sem hún átti á
fermingardaginn þinn, eins og nokkurs-
konar fenningargjöf frá báðuin foreldr-
um þínuin, eða í minningu þeirra«.
Jói liélt á »kapselinu«, og horfði á
það í gegnum tár. Myndirnar'þögðu, og
þó sögðu þær svo margt við drenginn.
Ástúðlega brosið á andliti móður hans
bar honum hlýja kveðju frá henni, kveðja
er vakti söknuð og þrá í unga hjartanu
hans. Hann hafði aldrei fundið jafnvel,
hve sárt það var að vera munaöarlaus,
og tárin drupu af augum hans, þau
vættu myndirnar um leið og hann bar
þær að vörum sér og kysti þær, en
Marín gamla sneri sér undan, brá cvuntu-
horninu að augum sér og tautaði
við sjálfa sig: «Yeslings munaðarleys-
inginn!« Frh.
-----mx=><m-----
Snialadrengurinn.
Út um græna grundu
gaktu, hjörðin mín;
yndi vorsins undu,
ég skal gæta þín.
Sól og vor ég syng um,
snerti gleðistreng;
leikið, Iömb, í kringum
lítinn sinaladreng.
(Ljóðmæli Stgr. Th,)