Ljósberinn - 13.04.1929, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
117
Svarta páskaeggið.
[NI.]. Peir gengu nú um skóginn, og
er l>eir voru svo nærri, að peir sáu til
svertingjabæjarins, pá nam meistarinn
staðar.
»Nú ætla ég að vera hérna«, sagði
hann og bíða pess, að pú komir aftur.
Mundu nú pað, sem ég hefl sagt og
segðujvið Shambo: Pegar tunglið er kom-
ið upp, pá á hann að taka eggið og
leggja pað á stóra hellu. Pegar svo ugl-
an er húin að væla prisvar sinnum, pá
á hann að taka annan stein og mölva
eggskurnið. Skilur pú nú?«
»En ef engin ugla vælir?« sagði pá
kristniboðinn kvíðafullur.
»Pað gerir hún, sagði meistarinn og
brosti, »uglan, pað er ég!«
Sliambo veitti kristniboðanum viðtöku
í kofa sínum. Bomó og Rimpó voru par
líka viðstaddir og augun ætluðu alveg
út úr peim, pegar kristniboðinn tók
klútinn utan af egginu og rétti Shambó
með peim orðum, sem meistarinn hafði
lagt honum í munn.
»0, Shambó skilaðu mér nú aftur sak-
lausu börnunum mínum!« sagði liann
síðan með titrandi rómi.
Shambó sat með svarta eggið í lófa
sínum. Iiann gat ekki haft augun af
pví. Hann svaraði engu, en gaf svörtu
prælunuin bendingu og óðara réðust peir
á veslings hvíta manninn varnarlausan.
l'eir settu ginkefli í inunn honum, til
pess hann gæti ekki æpt og bundu
hendur hans og fætur. Síðan drógu peir
hann með sér og vörpuðu honum inn í
kofa einn í útjaðri porpsins. í peim kofa
lágu pau Díana og Jiinmi bundin og
með ginkefli, til pess að pau gætu ekki
ldjóðað né hreyft legg né lið.
Að svo mæltu hlupu svörtu prælarnir
glottandi til baka til kofa Shambó.
Nú rann tunglið upp og svertingjarnir
biðu pess að uglan færi að væla. Svarta
eggið lá á stóru hellunni, sem sett hafði
verið á mitt kofagólfið, en sjálfur stóð
Shambó með stein í hendinni, viðbúinn
að brjóta skurnið, svo að illi andinn,
sem skyldi pjóna honum, gæti komist
út. —
Og ekki leið á löngu áður en ugla
heyrðist væla, lotulangt og ógeðslega.
Shambó og prælar hans beygðu sig nið-
ur að egginu og Idustuðu. Pá vældi ugl-
an aft.ur og er [iriðja vælið kvað við
utan úr skóginum, pá einhentí Shambó
steininn á eggið.
Og eggið purfti ekki fleiri högg, pá
kvað við vábrestur mikill, pakið af
kofanum peyttist hátt í loft upp og
veggirnir fóru allir í spón. Og í miðri
rústinni lá svo Shambó hinn illi og guð-
lausi steindauður og báðir prælarnir
hans.
Svertingjarnir í porpinu flýðu dauð-
skelkaðir í allar áttir og leituðu fylgsnis
í skóginum. En af meistaranum er pað
að segja, að hann lá á hnjánum í út-
jaðri porpsins og var í óðaönn að skera
böndin af kristniboðanum og börnum
hans.
Kristniboðinn spratt upp í ofboði og
sagði:
»Hvað í ósköpunum var petta? llvað
var í egginu?«
Meistarinn brosti og sagði: »Dýnamit«.
»Dýnamit«, át kristniboðinn skelfdur
eftir honum.
Meistarinn kinkaði kolli við pví. »Ég
leit svo á. málið, að af tvennu illu væfi
pó skárra að Shambó og svörtu præl-
arnir hans létu lífið án pess að kvcljast,
he.ldur en að peir kveldu lífið úr pér
og saklausu börnunum pínum.
Pegar hræðslán var svo runnin af
svertingjunum, að peir porðu að snúa
til baka, pá sáu peir að kóngur peirra