Ljósberinn - 20.04.1929, Síða 2

122
LJÓSBERINN
taka pvi svöna illa. Hver veit, nema
peir iðrist' þess seinna og minnist þess
þá, hvað þið höfðuð sagt og snúi svo
aftur á rétta leið — til Jesú.
»Ó, faöir, g'jör mig lítiö Ijós
um lífs míns stutta skeiö,
til Ujálpar hverjum hal og drós,
sem hefir — vilst af leið«.
B. ./.
Spékoppar og bros.
Ég hefi lesið nokkrar sögur um það,
hvernig spékoppar hafi upphaflega koin-
ið kinnarnar á börnunum. Tvær sögurn-
ar um það eru sem hér segir.
I.
Einu sinni fyrir löngu, löngu var lítið
barn að leika sér úti á flöt. I'að vár
svo fireytt að Jiað sofnaði. I’etta barn
var sérstaklega fallegt, alveg eins og
englum er lýst. Pað vildi svo til að
engill var á ferð niðri á jörðunni og sá
barnið, þar sem það svaf. Hann varð
alveg hissa á því, hversu fallegt barnið
var og hélt að það gæti varla verið
jarðnesk vera. Hann laut niður að því og
snerti það þannig, að hann setti góminn
á þuinalfingrinum neðarlega á aðra kinn-
ina, rétt hjá munnvikinu og góminn á
vísifingri á hina kinnina á sama stað.
Og hann sá það og fann að þetta var
sofandi barn.
En þegar hann kom upp í himininn
aftur, sagði hann frá því hversu dæma-
laust fallegt þetta barn væri.
Annar engill, sem var dálítið forvitinn,
fór næsta morgun niður á jörðina til
þess að sjá það. Hann kom að húsinu,
[>ar sem barnið átti heima. Pað var
þara svolítill torfkofi. Hann fór upp í
gluggatólftina, horfði inn um gluggann óg
sá hvar barnið lá sofandi í 'rúminu. Eng-
illinn brosti svo fast og með svo mikl-
um krafti, að geislarnir af brosi hans
þrengdust inn um gluggann og inn í
húsið.
Þegar brosgeislar engilsins snertu and-
litið á sofándi barninu, þá var eins og
þeir kitluðu það og það brosti í svefn-
inum; og það er sagt að það hafi verið
fyrsta bros í þessum heimi. Og þegar
barnið brosti, sáust lautir fyrir utan
munnvikin beggja megin neðarlega í
kinnunum á því. Þessar lautir voru för-
in eftir fingurna á hinum englinum, þeg-
ar hann snerti það daginn áður.
Svona segir þéssi saga að spékopp-
arnir og brosið hafi orðið til upphaflega.
Þið hafið tekið eftir því, livað sumt fólk,
sem hefir spékoppa, er fallegt, þegar
það brosir.
II.
Eirm sinni var engill, senr var að
leggja af stað fljúgandi frá jörðunni upp
til himinsins. Þar sem hann sveif uppi
yfir jörðinni varð honum litið á sofandi
barn, undurfallegt. Barnið lá úfi á engi
í djúpu grasi, þar sem fult var af alls-
konar blóinuiri og jurtuni.
>IIvaða dæmalaust er þetta fallegt
barn!« sagði engillinn við sjálfau sig: »ég
trúi því tæplega, að það geti verið jarð-
neskt. Eg held að einhv.er liljóti að hafa
náð því ofan úr himninuin og farið með
það hipgað«.
Til þess að vera viss um þetta, sveif
engillinn liljóðlega niður og snerti barnið
mjúklega ineð sínum himnesku fmgrum.
Hann kom ineð fingurgómi við það á
tveimur stöðuin. Það var á kinnunum,
rétt fyrir utan munnvikin.
Þegar hann varð þess fullviss, að
barnið var jarðneskt, varð hann stein-
hissa'á því að nokkur vera skyldi geta
verið svo fögur hér hjá oss. Svo flaug