Ljósberinn - 20.04.1929, Blaðsíða 3

LJÓSBERINN
123
hann áfratn og upp til himins, en bárn-
iö steinsvaf og vissi ekki af neiim
En par sem engillinn hafði snert
barniö með íingrunum, sáust örlitlar lautir
eða dælclir eftir gómana. ,Og pessar litlu
lautir eru kallaðar spékoppar.
Ekkert er til sem fallegra geti verið
en spékoppar; [tegar börnin brosa. pá
koma peir í ljós og eru svo yndislégir,
að pví verður ekki lýst.
Af pessu er pað að öllum foreldrum
pykir pað svo unaðslegt að láta börnin
sín brosa. Þá koma spókopparnir í ljós,
engilfagrir og töfrandi.
En peir sjást aldrei nema pegar
börnin brosa — aldrei pegar pau skæla
eða pegar ólund er í peim.
Sig. Júl. Jóhannesson [xýddi.
Axel.
Azel sat geispandi á rúminu sínu og
néri stýrurnar úr augum sér. Klukkan
var tæplegá hálf átta að morgni.
»A'f hverju vaktirðu mig svona snetnma,
ótætið pitt«, sagði hann hálf sofandi við
stúlku, scm hafði vakið hann. »Mér ligg-
ur ekkert á, — ég ætlaði að skrópa í
fyrsta tíma«.
Stúlkan hló. »Einmitt pað!« sagði hún.
»Mamma pín hefir sagt inér að vekja ,
pig nógu snemma henni, er engin pægð
í að pú »skrópir«. Það er svo sem of-
boð skiljanlegt að pú sért syfjaður, pér
væri nær að komast ögn fyr í rúmið á
kvöldin, greyið mitt. Hvar varstu eigin-
lega í alt gærkvöld?«
»Ég fór í Bíó«, svaraði Axel ólundar-
lega.
»PÚ heíir ekki verið á Bíó fram undir
miðnætti. Heldurðu að eg vissi ekki hve-
nær pú komst heim?«
»Skiftu pér ekkert af pví«, sagði Ax-
el, »pað varðar engan um pað, allra sízt
pig«.
»Heldurðu aö mamma pín vilji hafa
pig úti á götu fram á nætur?« spurði
stúlkan, og leit storkandi á drenginn,
hann svaraði engu, en hélt áfram að
klæða sig, »og hvað ætli mamma pín
segði, Axél, ef ég sýndi lienni allar
'vindlingaleifarnar, sem ég liefi fundið í
herherginu pínu«, tók stúlkan aftur til
máls og pokaði sér nær honum.
»Þegiðu!« tautaði Axel og vætti sig
ofurlítið í framan með fingurgómunuin,
sem hann brá ofan i vatnið í pvotta-
skálinni, og perraði sér á drifhvítu purk-
unni, sem liékk hjá pvotfaborðinu.
»En sá kisupvottur!« sagði stúlkau og
skellihló. »Hvernig heldurðu að henni
mömmu pinni líkaði svona pvottur? Ég
ætti að skola pér í framan greyið mitt!«
»Farðu út!« hreytti Axel út úr sér og
leit geðvonskulega til stúlkunnar, »og
hafðu til kaffið mitt — pað er nær fyrir
pig heldur en að stríða mér með öllu
móti«.
»Kaffi færðu ekki, mamma pín segir
að pú eigir að borða hafragraut á morgn-
ana«. svaraði stúlkan.
»Ég vil ekki sjá graut, ég vil hafa
kaffi og kökur«, sagði Axel önugur.
Stúlkan gengdi houum engu og gekk
til eldhúss.
Axel gretti sig pegar hann sá hafra-