Ljósberinn - 20.04.1929, Blaðsíða 4

124
LJOSBERINN
grautínn og smurða brauðið, á eldhús-
borðinu, og áður en augað eygði þreif
hann diskinn og tæmdi hann í skólp-
þróna;
»Parna fer full vel um grautargutlið
pitt«, sagði hann hróðugur.
»Þetta skal ég þó segja henni móðir
þinni, lagsmaður! Pað er jafngott að
foreldrar þínir fái að vita eitthvað um
Axel heyrði ekki niðurlagsorðin hann
hentist út og skelti hurðunum hart á
eftir sér.
Pað hafði ringt mikið um nóttina, veðr-
ið var hráslagalegt. Morgunskíman laut
ennþá í lægra haldi fyrir rafljósunum,
sem vörpuðu birtu á forugar göturnar.
Fáir voru á ferli aðrir en þeir, sem
voru á leið til skólanna, og Axel slóst
brátt í för með félögum sínum. Gerð-
ust þeir háværir, vakti Axel hlátur þeirra
með skrítlura sínum, er margar snertu
Jóa að einhverju leyti.
»Svei mér sem ég held ekki að strák-
urinn sé þarna sjálfur rétt á undan okk-
ur«, hrópaði einn í hópnum. »Ekki ber
á öðru! Hann er löngum auðþektur á
peysutötrunum, ha, ha, ha, ha!«
Drengirnir ráku upp skellihlátur og
tóku sprettinn á eftir Jóa. Hann gekk
í hægðum sínum. Hugur hans dvaldi
enn á ný við þau efni sem honum þótti
mest um vert nú orðið. Hann var að
dreyma ljúfa, barnslega drauma Um fund-
inn föður, sem tók drengnum sínum opn-
um örmum og lét haun njóta föðurlegr-
ar ástúðar á yndislegu heimili í alls-
nægtum. Framtíðin brosti við honum.
Draumur ungrar sálar er svo ósegjan-
lega fagur, og Jóa var hugfró í að hugsa
sér framtíð sína á þennan hátt. Hann
veitti því hlátrasköllum drengjanna enga
eftirtekt, þó þeir va^ru rétt á eftir hon-
um, og hann hefði alls ekki skift sér af
þeim ef að Axel hefði ekki ráðigt á hann
um leið og drengirnir stukku fram hjá
honum, og hrint honum ofan í óhreina
götuna, bækur hans og skólaáhöld hrutu
út úr töskugarminum og lágu á víð og
dreyf í bleytunni. Sem allra snöggvast
leit út fyrir að Jói ætti örðugt með að
átta sig á hinum skyndilegu umskiftum,
en bráðlega skildist honum það, að
draumalandið hans var með öllu horfið,
og Jói var þá ekki seinn á sér.
að- standa upp, en nú var það ekki
viðkvæmur blær sem lék um sál hans,
heldur gallhörð hefndarþörf, sem hafði
hann á valdi sínu. Axel ætlaði að láta
fæturnar forða sór, en varð of seinn,
Jói þreif til hans og skelti honum endi-
löngum á götuna, og hnefahöggin dundu
á honum jafnt og þétt, án þess að gætt
væri að hvar þau lentu. Axel æpti á
hjálp, en félagar hans þorðu hvergi að
koma nærri, þar að auki var komið að
skólatíma, og kusu þeir þann kostinn
vænstan að hraða sér í skólann.
Loks komst Axel á fætur og var þá
ófrýnn með alblóðugt andlit eftir blóðnas-
ir og smáskeinu, er hnefi Jóa var valdur að.
Axel titraði af reiði. Honum varð orðfall,
en augnaráðið bar vott um hugarþel hans.
Jói glotti; hann týndi bækurnar sinar
upp af götunni, og reyndi að þerra af
þeim bleytuna með harla óhreinum vasa-
klút. —¦ »Reyndu, ef þú þorir, að ráð-
ast á mig aftur«, sagði hann og steytti
hnefann til Áxels, sem var að þerra
blóðið af andlitinu á sér.
»Ég skal segja skólastjóranum það —«
sagði hann snöktandi. «M skalt verða
laminu — þú skalt verða rekinn — úr
skóla — ég skal láta — setja — þig í
— tugthúsið-------«.
Jói leit til hans glottandi. »Heldurðu,
vesalmennið þitt, að ég sé hræddur við
hótanir þínar —V Ó, nei! En varaðu
þig! Ég get orðið býsna þunghentur,
þegar mér þykir fyrir«,