Ljósberinn - 20.04.1929, Side 5

LJÖSBERINN
125
Gráðugi kisi.
Einn dag fann kisi litli rjómakönnu ölluin, {»á liefðir jni þó átt að láta ínig
ineð þykkasta rjóma í. Hann sagði eng- fá ofurlítið.
um frá þessu, en sat að krásinni einn. En nú rill svo vel til að við höfum
En félagar hans fundu tóma könnuna einmitt fundið fulla skál af beztu áum
;
og uppgötvuðu, að kisi litli mundi hafa
lapið úr henni rjómann. Pá urðu þeir
mjög reiðir og þeim kom saman um
pað að draga hann fyrir lög og dóm.
Pegar þeir höfðu skírt málið fyrir
dómaranum, þá setti liann rétt og þar
sátu þeir allir svo graf-alvarlegir.
»lvisi minn!« sagði svo dómarinn með
stóra »parrukið«,
þú hefir verið nokk-
uð eigingjarn, en það
er ljótt. Ef ekki hefir
verið nóg í könn-
unni handa okkur
í húsinu, sem þú býrð i. Komdu nú
með okkur, við ætlum að gæða okkur
á þeim og lofa þér að horfa á okkur á
meðan við lepjum þær. En þú færð ekki
að smakka á þeimj — nei, það færð þú
ekki, kisi minn«.
Yesalings litli kisi lofaði bót og betr-
un og barmaði sér ósköp mikið, en það
dugði ekki neitt.
V.
Og uú varð litli kisi að horfa upp á
það, að þeir röðuðu sér í kring um stóru
skálina og löptu upp ailar áirnar, en
þetta var nú af því livað hann var
eigingjarn.
— Börnin voru sezt í sæti sín og
kenslustund byrjuð, þegar Axel og Jói
komu. Peim varð starsýnt á drengina
og kennarinn leit til þeirra ineð ávítun-
arsvip. Peir gengu til sæta sinna, en
kennarinn hélt starii sínu áfram. Hann
varð þess bráðlega var, að börnin voru
annars hugar, og kvað svo ramt að því,
að inga litla Björns, sem æfinlega kunni
mjög vel, »stórgataði« í landafræðinni,
hún sagði t. d. að Gullfoss væri í Skjálf-
andafljóti og Gerpirinn norðaustur af
Langanesi!- Forvitnin truflaði börnin,
en hversu oft sem þau skotruðu augum
í laumi til Axels og Jóhanns, þá fengu
þau enga vitneskju um {>að, hvernig