Ljósberinn - 20.04.1929, Qupperneq 6
126
LJÖSBERINN
stæði á útliti þeirra. Axel var að vissu
leyti upp með sér af pví, hve mikla at-
liygli hann vakti meöal skólasystkyn-
anna, hann bar pað auðvitað með sér
að hann hafði verið í »slag«, og hann
treysti sér til pess að láta skólabræður
sína, allflesta, trúa því að par hefði
liann borið hærri hlut heldur en Græni-
Jói. —
Pað bar öllu ininna á Jóa, færri horfðu
á hann; hann var æflnlega sjálfum sér
líkur í grænu peisunni, með stóru rauðu
höndunum langt fram úr alt of stuttum
ermum. Jói var óvenjulega kyrlátur,
hann gaf góðar gætur að öllu er fram
fór og kennaranum duldist pað ekki,
að drengurinn bjó yfir nýjum hugsunum.
Hann sá glóðina, sem brann inni í dökku
augunum hans, og hann fór að hugsa
um gneista, sem sindruðu út frá báli’
Hann horfðist snöggvast í augu við
drenginn og undraðist með sjálfum sér
hörkusvipinn á barnsiega andlitinu lians;
par hefði bros farið miklu betur. [Frh.],
Trúi skósveinninn.
Eins og liindin práir vatnslindir—
pyrstir sál mína eftir Guði, hinum
iifanda Guði.
Svo kvað hebreska sálmaskáldið, svona
lýsir hann sinni djúpu hjartans prá eftir
Guði. Hvað getur trúuðum manni verió
meiri gleði en að íinna hjá sér pennan
porsta. Pá eys hann með fögnuði af lind-
uin hjálpræðisins. 0g hverjum trúuðum
manni er kær sú saga, er segir frá pess-
ari prá.
Ein af peirn sögum gerðist fyrir fáurn
árum suður í Afríku, í eyðimörkinni Sa-
hara.
Pað var frakkneskur liðsforingi, Ernst
Pischari að nafni, sem hér segir frá.
Hann var dóttursónur frakkneska van-
trúarspekingsins Ernst Renan, sem samdi
bókina: »Bernska og æska Jesú«, sem
pýddýiefir verið á íslensku.
Ernst liðsforingi var maður ungur að
aldri. Sagan liefst á pví að hannýsitur í
tjaldi sínu í brennandi sólarhita um há-
degisleytið. Hann var í hárauðum ein-
kennisfrakka og hafði hnept honum frá
sér vegna hitans; línskyrtunni hnepti
hann líka frá sér og sá pá í bert brjóst-
ið á honum. Pað bifaðist, rétt eins og
sólhiti væri i hönum; hann var að skrifa
í dagbókina sína, og höndin titraði. Dyra-
tjöldin voru öll dreginn vandlega fyrir,
til að byrgja alt sólskin úti.
Sefdýna lá við fætur hans. A dýnunni
lá litli skósveinninn lians; pað var dreng-
ur af Araba kyni. Hann fann drenginn
einu sinni á ferðíira sínum, og tók hann
pá að sér, eins og liund, sein inist hefir
af húsbónda sínum.
Sveinninn lá og svaf á dýnunni með
krosslagðar hendur á brjósti sér— svaí'
hinum rólega svefni réttlátra manna.
»Eg vildi, að ég gæti sofið, eins og
hann«, sagði liðsforinginn andvarpalidi
og leit snöggvast upp úr dagbókinni
»ég vildi, að eg gæti sofið með kross-
lagðar hendur, eins og sá, sem hefir
trúna á Krist«.
»En ég — ég á -að berjast gegn van-
trúuðUm mönnum«, ritaði hann í dag-
bókina og síðan ritaði hann áfram, »að
ég skuli eiga að berjast á pessum slóð-
um, á pessari vígðu jörð, sem vætt er
blóði krossfarendanna á sínum tíma, og
Jió er krossinn mér sem óráðin gáta. Ég
á að krefjast blindrar hlýðni af pessum
hálfheiðnu mönnum, sem lúta yfirráðum
pjóðar vorrar, en sjálfur er ég brot úr
bergi vantrúaðrar og guðlausrar kyn •
slóðar. Hvernig var ekki afi minnV Eg
held petta séu 311 forlög, sem ég get
ekki flúið.