Ljósberinn - 20.04.1929, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
127
Eg hefl nú þarna fyrir framan mig
éitt eintak af guðspjöllunum. Eg er aft-
ur og aftur að lesa frásöguna um hundr-
aðshöfðingjan í Kapernaum.
•»Seg ]iað aðeins með einu orði og pá
mun þjónn minn Iieill verða«, sagði hann.
Hann átti pá trú, sem hver hundraðs-
liöfðingi á að eiga — hann átti blindu
trúna »Segðu aðeins eitt orð«. Pað var
skipun að ofan — frá Guði. Ætti sú
skipun eigi að vera heilög hverjum hundr-
aðshöfðingja, sem hefir hundrað manna
yfir að ráða og heilög mér?« þvj að eg
er h'ka hundraðshöfðingji.
Ég öfunda hundraðshöfðingjann í Kap-
ernaum af sinni blindu fölskvalausu trú.
Mér íinst ég vera eins og lami maður-
inn við Betesdalaugina (Jóh. 5). Eg vill
Hka verða heill, en ég hefi engan mann,
sem vilji láta mig í laugina, pegar eng-
illinn hrærir vatnið. Og þó eru þeir
menn til, ef til vill, sem vilja hjálpa
mér. I dag fékk eg spjaldbréf frá ein-
nin vina minna heima á Frakklandi.
Hann ritar:
»Við höfum beðið fyrir pér ¦— mér
finst eins og Jesú gráti yfir pér og kalli
á pig. Geturðu heyrt raust hans úti í
eyðimörkinni?«
Um þessi orð er ég að hugsa með
mikilli alvöru. Og ég finn, að pessi fyr-
irbæn dregur mig til Jesú — mér íinst
sem ég sé borinn af ósýnilegum hönd-
um. Sál mín er eyrðarlaus, ég hlýt að
leggja af stað. • Eg hefi eins og Jósúa
beðið Guð um tákn og eftir pessu tákni
er ég að bíða«.
Nú hætti hann að skrifa í dagbókina.
Hann tók Nýjatestainentið sitt, sem lá
á borðinu hjá honum. En augu hans
hvörfluðuaf bókinni og niður á dýnuna
við fætur hans. Jússúf, skósveinninn
lians vaknaði pá skyndilega; íluga hafði
stungið hann. Honum varð litið á hús-
bónda sinn og starði á hann eins og
tryggur várðhundur og sagði næsta
áhygggjufullur í bragði:
»Hafið pér týnt nokkru, herra! Að
hverju eruð pér að gá? Hafið pér týnt
peningi? Ég skal fara og leita að hon-
um hvíldarlaust. pangað til ég flnn hann«
»Það er ekki til neins, litli Jússúf
miiin«, sagði liðsforinginn og klappaði
á herðar sveininum. Það er að sönnu
satt, að ég hefi týnt sjaldgæfum pen-
ingi, sem konungsmynd er mótuð á, en
ég týndi honum ekki hétna; ég hefi
fleygt honum einhversstaðar og' ein-
hverntíma í peirri trú, að hann værí
einskis virði«.
1 sama- svip heyrist mannamál úti
fyrir; peir hafa hótanir í frammi hverír
við aðra.
Þá kom undirforingi inn í tjaldið og
segir: »Herra liðsforingi! Menn yðar eru
að gera samsæri á móti yður og hóta að
drepa yður. Pað er ómögulegt að útvega
þ.eim vatn. Allir brunnar eru orðnir full-
ir af foksandi«.
»Pað er ekkerthægt að gjöra«, svar-
aði liðsforinginn, »núna í brennandi há-
degishitanum. Við skulum byrja á vatns-
leitinni undir eins og kvöldsvalinn kem-
ur«.
»Já, en pá verða flestir af mönnum
yðar dauðir úr porsta«, svaraði undir-
foringinn.
»Eg veit af brunni neðst niðri í daln-
um bak við kjarrið«, hrópaði Jússúf og
spratt á fætur. »Sá brunnur hlýtur að
vera hreinn enn, því að þar kemst sand-
urinn ekki að. Eg ætla að hlaupa niður
eftir og reyna aö finna brunninn, herra,
því að . ég vil bjarga lífi yðar«. Og að
svo mæltu smaug hann út úr tjaldinu
og var horíinn á svipstundu.
»Komið«, mælti liðsforinginn, »allir
þeir, sem síst eru örmagna, og förum
á eftir honum. En hitinn er óþolandi
núna og svo getur farið að einhver okk-