Ljósberinn - 20.04.1929, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
127
lig lieii nú parna fyrir framan mig
eitt eintak af guðspjöllunum. Eg er aft-
ur og aftur að lesa frásöguna um hundr-
aðshöfðingjan í Kapernaum.
»Seg pað aðeins með einu orði og pá
mun pjónn minn heill verða«, sagði hann.
Hann átti pá trú, sem hver hundraðs-
höfðingi á að eiga — hann átti blindu
trúna »Segðu aðeins eitt orð«. Pað var
skipun að ofan — frá Guði. Ætti sú
skipun eigi að vera heilög hverjum hundr-
aðshöfðingja, sem hefir hundrað manna
yfir að ráða og heilög mér?« pví að eg
er h'ka hundraðshöfðingji.
Ég öfunda hundraðshöfðingjann í Kap-
ernaum af sinni blindu fölskvalausu trú.
Mér finst ég vera eins og lami maður-
inn við Betesdalaugina (Jóh. 5). Eg vill
líka verða heill, en ég hefi engan mann,
sem vilji láta mig í laugina, pegar eng-
illinn hrærir vatnið. Og pó eru peir
menn til, ef til vill, sem vilja hjálpa
mér. í dag fékk eg spjaldbréf frá ein-
um vina minna heima á Frakklandi.
Hann ritar:
»Við liöfum beðið fyrir pér — mér
finst eins og Jesú gráti yfir pér og kalli
á pig. Geturðu heyrt raust hans úti í
eyðimörkinni?«
Um pessi orð er ég að liugsa með
mikilli alvöru. Og ég finn, að pessi fyr-
irbæn dregur mig til Jesú — mér finst
sem ég sé borinn af ósýnilegum hönd-
um. Sál mín er eyrðarlaus, ég hlýt að
leggja af stað. Eg hefi eins og Jósúa
beðið Guð um tákn og eftir pessu tákni
er ég að bíða«.
Nú hætti hann að skrifa í dagbókina.
Hann tók Nýjatestamentið sitt, sem lá
á borðinu hjá honum. En augu hans
hvörfluðu af bókinni og niður á dýnuna
við fætur hans. Jússúf, skósveinninn
lians vaknaði pá skyndilega; fluga hafði
stungið hann. Ilonum varð litið á Iiús-
bónda sinn og starði á hann eins og
tryggur várðhundur og sagði næsta
áhygggjufullur í bragði:
»Hafið pér týnt nokkru, herra! Að
hverju eruð pér að gá? Hafið pér týnt
peningi? Ég skal fara og leita að hon-
um hvíldarláust. jtangað til ég flnn hann«
»Það er ekki til neins, litli Jússúf
minn«, sagði liðsforinginn og klappaði
á herðar sveininum. Pað er að sönnu
satt, að ég hefi týnt sjaldgæfum pen-
ingi, sem konungsmynd er mótuð á, en
ég týndi honum ekki hérna; ég hefi
fleygt lionum einhversstaðar og ein-
hverntíma í peirri trú, að hann værí
einskis virði«.
I sama- svip heyrist mannamál úti
fyrir; peir hafa hótanir i frammi hverír
við aðra.
Pá kom undirforingi inn í tjaldið og
segir: »Herra liðsforingi! Menn yðar eru
að gera samsæri á móti yður og hóta að
drepa yður. Pað er ómögulegt að útvega
peim vatn. Allir brunnar eru orðnir fnll-
ir af foksandi«.
»Pað er ekkert hægt að gjöra«, svar-
aði liðsforinginn, »núna í brennandi há-
degishitanum. Við skulum byrja á vatns-
leitinni undir eins og kvöldsvalinn kem-
ur«.
»Já, en pá verða fiestir af mönnum
yðar dauðir úr porsta«, svaraði undir-
foringinn.
»Eg veit af brunni neðst niðri í daln-
um bak við kjarrið«, hrópaði Jússúf og
spratt á fætur. »Sá brunnur hlýtur að
vera lireinn enn, pví að par kernst sand-
urinn ekki að. Eg ætla að hlaupa niður
eftir og reyna aö finna brunninn, berra,
pví að ég vil bjarga lífi yðar«. Og að
svo mæltu snraug hann út úr tjaldinu
og var horfinn á svipstundu.
»Komið«, mælti liðsforinginn, »allir
peir, sem síst eru örmagna, og förum
á eftir honum. En hitinn er ópolandi
níina og svo getur farið að einhver okk-