Ljósberinn - 04.05.1929, Blaðsíða 2

LJOSBERINN
138
tákna inatborö alsifit rélturn, en í kring-
um [)að gróðursetti hann svo ýms lægri
blóm, sein áttu að vera borðgestirnir.
Pegar Karl Linné óx upp, var honuin
getinn sérstakur blómagarður, er hann
skyldi sjálfur annast um ræktun á, og
þegar iiann var á fjórða ári, vildi hann
vita nafn á hverju blómi, og var ]>a0
föður lians mikil gleði. Karl dvaldi með
foreldrum sínum þar til liann var 10 ára
að aldri og allan pann tíma ræktaði
hann blómin og hneigðist hugur hans
svo mjög að því að það háði honum við
annað nám, svo móður hans ofbauð, en
faðir hans vildi ekkert um það heyra og
kvað liann skyldi mega annast blómin
sín í friði.
Eins og gefur að skilja var það ann-
að en gaman fyrir drenginn að setjast.
á skólabekk í Vexiö, þegar hann hafði
vanist hinu frjálsa lífi heima í föður-
garði. Kennarar hans kvörtuðu líka yfir
því hvað hann væri latur og ófús á alt
náin neina grasafræðina og virtist þeim
það næsta undarlegt, sem von var. En
sem. betur fór, voru allir kennararnir
ekki jafn blindir fyrir hæíileikum Karls
Linné. Eaðir hans var mjög raunamædd-
ur yfir þessum stöðugu umkvörtunum
kennaranna og ætlaði að taká son sinn
iir skólanum, en þá sagði læknir bæjar-
ins, Ratbmann að nafni, við hann: »Son-
ur yðar er nú sá af lærisveinum skólans,
sem ég vænti mest af, en kennararnir
lmfa rétt fyrir sér í því, að það.á ekki
við hann að verða prestur. Aftur á móti
getur hann orðið góður læknir og grætt
á því fé engu síður en þó iiann yrði
prestur.«
Prestur varð glaður við þessi lofsorð,
sem vonlegt var, en þó gladdist hann
enn meira, er læknirinn bauðst til að
taka son hans heitn til sír) endurgjalds-
laust og kenna honum þetta eina ár,
sem hann átti eftir þangað til hann yrði
stúdent. Par átti Iiinn ungi grasafræð-
ingur góða daga.
Linné liafði góðar gáfur, en honum
notaðist ekki að þeim vegna áhugans á
blómunum sínum. Eina málið, sem hánn
gat lært til gagns var latína, er hann
komst að raúii um það að á því máli
gat hann lesið all-mikið um líf plant-
anna. Hann var líka orðinn beztur allra
skólabræðra sinna í latínu áður en árið
var liðið.
Pegar hann fór frá skólanuin i Vexiö
gaf rektorinn honum eftirfarandi vitnis-
burð:
»Pví er eins háttað með_ skólalýðinn
og trén í garðinum. I’að getur komið fyr-
ii' að ungt tré sé með vaxtarkyrking
þangað til að breytt er um jarðveg fyr-
ir það, þá vex það upp og blómgast og
ber góða ávexti. Vér sendum nú ung-
menni þetta til háskólans i þeirri von að
hann finni þar það loftslag er veiti hon-
um nauðsynleg vaxtarskilyrði.«
Móðir Karls Linné var ákaflega bráð-
iynd kona og sonur hennar óttaðist að
hún mundi reiðast mjög er hún fengi að
vita að hann attlaði að hætta við að
verða prestur; hann tók því þann kost
að tala við föður sinn, fyrst, því hann
var bæði ljúfari í lund og skilningsbetri
Éitt kvöld sátu þeir feðgar saman í dag-
stofunni og mælti Karl þá við föður sinn:
»Einu sinni sagðir þú faðir að þú álit-
ir að lán og löngun færi saman hér í
heimi, ertu sömu skoðunar enn?«
».Tá, ef löngunin er til þess, sem gott er.«
»Pá ætla ég að biðja þig að láta mig
ekki læra til prests, því ég hefi enga
löngun til þess.«
Prestinum brá við þessi orð og mælti:
»lívað langar þig þá til að verða?«
»Mig langar til að leggja stund á
grasafræði og læknisvísindi«.
»En þú gleymir því þá að við erum
fátæk. Iívaðan ætlar þú að fá fé?«