Ljósberinn - 04.05.1929, Blaðsíða 6

142
LJO SBERINN
^Pað réðist á mig strákur«, sagði Ax-
el og fór að kjökra. »Hann barði inig
og blóðgaði mig.«
»Pað fer beinlínis að verða liættulegt
að senda börnin sín í barnaskólann,«
ínælti frúin í bræði. Ekki raátti nú
minna gagn gera! skárra hefur
I»að verið höggið! Segðu ínér, vin-
ur minn, hvernig í pessu liggur. Mér
finst hart ef ég get ekkert klekkt á
stráknum, sem fór svona með fiig. Hvað
heitir hann?«
»Hann heitir Græni Jói, og er lang
inesti óþokkinn í skólanura,« svaraði Axel.
»Það er svo sora auðvitað að hann
er ó[iokki,« svaraði raóðir hans. »Seztu
hérna i legubekkinn hjá mér, á meðan
hún Tóta skreppur í lyfjabúðina eftir
bórvatni til pess að þvo úr sárin þín.«
En Axel var orðinn hitin borginmann-
legasti og sagði glaðlega: »Ég held þess
þurfi ekki, naamraa. Pað batnar af sjálfu
sér. Eg fékk blóðnasir þegar strákurinn
barði raig, og ég hefi víst ekki þurkað
mér nógu vel í framan.«
Móðir hans athugaði »meiðsli« sonar
síns mjög nákvæmlega, og komst að
raun um að þau inundu vera hættulítil.
»En svona piltar eiga að fá raakleg mála-
gjöld« sagði hún og var allmikið niðri
fyrir. »Ég vona að þú varir þig á hon-
ura framvegis, Axel minn. Ég veit vel
að þú leggur heldur ekki lag þitt við
þess háttar. pilta, drengurinn tninn er
sannarlega alt of góður til þess,« bætti
hún við og hallaði Axel blíðlega í fang
sér.
Sköminu síðar hringdi frúin í síraaog
bað um skólastjórann til viðtals.
— »Er það skólastjórinn, komið þér
sælir! það er frú Árnason, sem talar. Ég
er neydd til þess að kvarta við yður út
af drengnura mínum, —• honum Axel —
já einmitt. — Hann kora meiddur heim
úr skólanura í dag — blóðgaður — risp-
aður á andlitinu. — Eg kalla hart að fá
börn sín þannig útleikin heim úr skól-
anum. —Axel nefnir liann Jóa — Græna
Jóa. Hann hlýtur að vera mesti prakk-
ari, það er hreinn og beinn háski að
hafa börn sín raeð öðrum eins óþokkum,
— finst yðui’ það ekki? —
—■ Ég krefst þess að strákurinn fái
ofanígjöf eða refsingu fyrir háttalag sitt
— hugsið þér yður, skólastjóri, — barn
ið, hann Axel litli var blóðugur í frara
an! Ég kalla það als ekki vanzálausi
fyrir barnaskólann í höfuðstaðnum ef
annað eins er látið afskiftalaust. — Pað
lield ég als ekki — nei, nei, Axel litli
er ekki vanur að stríða öðrum drengjuxn,
— ég ætti minsta kosti að vita það bet-
ur en aðrir — eða tínst yður það ekki
Sjálfum, skólastjóri? — Ég uni því alls
ekki að srákurinn koinjst hjá rækilegri
ofanígjöf. Hann hefir best af því sjálfur,
held ég. — Égerhálf hrædd um að hann
pabbi hans — maðurinn ininn þakki
fyrir svona meðferð á Axel litla — það
raá ekki minna vera en að skólastjórinn
vandi um við svona börn.-----------Nei,. ég
álít það ekki — Halló — er það skóla-
stjórinn? sambandið var tekið af okkur.
— — Ég var að segja að raér þykir
það atleitt ef að stráknura liéldist þaö
uppi að skaða svona skólabörnin, þér
hefðuð átt að sjá drenginn minn í dag.
þegar hann kom heim! — — Róleg. já,
blessaður verið þér — ég er öldungis ró-
leg. En ég vona að yður skiljist það, að
ef þér sjáið enga ástæðu til að skifta
yöur af þessu, af því að þér lítið á þáð
eins og vcnjulegar drengjakritur, sem fer
bezt á að þeir jafni sjálfir sín á milli,
eins og þér segið, [»á hlýt ég að snúa
raér öðruvísi í málinu. Eg vona að þér
sjáið ekkert athugavert við það, þótt
móðir haldi fram réttindum barnsins síns
og beri hönd fyrir höfuð þess í lengstu
lög.« —