Ljósberinn - 04.05.1929, Blaðsíða 7
LJÓSBERINN
143
Daginn eftir kom grein í einu dag-
blaðinu er hljóðaði um óknittadrengi, sem
réðust á saklaus smábörn og misfjyrmdu
þeim. Var atferli þeirra átalið harðlega,
þar að auki var beinst að kennurunum
og öðrum forráðamönnum )>arna og ung-
iinga, er lítt Iétu sig skifta þesskonar
framferði ósvíflnna götudrengja.
Kom þar og i Ijós viðureign drengj-
anna í nýrri útgáfu og aukinni. Eins og
narrri má geta hallaði þar rnjög á Jó-
hann, og þótt nafn hans væri hvergi
nefnt í greininni, hrutu mörg ónotaleg
orð og óvægir dómar í hans garð um
þessar mundir.
I>á hafði frú Árnason einnig þózt til
þess neydd að kalla á lijálp lögreglustjór-
ans. Hún hringdi til hans og talaði við
hann ítarlega um háskann, sem drengn-
um sínum stæði af Jóa. Hún hætti ekki
fyr en lögreglustjóri lofaðist til að setja
rækilega ofaní viö drenginn og að láta
hafa gætur á honum eftirleiðis.
Frúin lét sér vel líka málalokin og
var yfir höfuð hæst ánægð með árang-
urinn af varúðarráðstöfunum sínmn, þeim
er móðurást og móðurskvlda hafði kraf-
ist af henni.
En sonur hennar var af sumum tal-
inn með pislarvottunum, sém yrðu að
þola refsidóma æsinga og óvildar, er
sprottin væri af öfund til þeirra, sem
stæðu ögn betur að vígi í lífsbaráttunni.
N'iðureign drengjanna varð svo að umtals-
efni í fáeinum kaffisamsætum, þar sem
Axel átti marga talsmenn en Jói öllu
færri. Frh.
------•> <?><•---
l’að er betra fyrir þig að liugsa fyrst
um jrað, livað þú ætlar að segja, en að
iðrast þess eftir áH sem þú Iiefir sagt.
Ekkert er hollara en að hafa eitthvað
gott fyrir stafni.
Frh.
Napóleon var viðstaddur, er drotning-
in var af lífi tekin. Hann sat á hesti
sínum álengdar. Hann tók ofan meðan
aftakan fór fram af lotningu fyrir dauð-
anum og forlögum drotningarinnar. En
svo létu óp skrílsins hræðilega í eyrum
hans, að hann hélzt þar ekki við, lield-
ur knúði hestinn hlífðarlaust titrandi af
reiði, gegnum nrannþröngina og þeysti
heinr til sín og flýtti sér inn til móður
sinnar og fleygði sér í faðm hennar.
Daginn eftir veitti »sóturunum« erfitt
að kom’ast áfram á götum Parísarborgar;
þeir nrættu skrílnum í hópum, hverjum
eftir annan. En sótari var nú einu sinni
sá maður, sem vakti gaman, hvar sem
hann kom og svo voru þeir nú þar að
auki tveir. Og svo var Pierre Desmou-
líns lagið að nota sér það og gera alls-
konar glettur við einn og annan því til
afsökunar, að hann og aðstoðarmaður
hans yrðu að ryðjast svona áfram. Að-
stoðarrnaðurinn var Lúðvík Bonaparte,
þá 17 ára. Hann var trúr og góður
drengur. J’að var sá lrinn sami, er Na-
póleon setti til konungs yfir Ilollendinga,
er hann var síðar orðinn keisari Frakka.
Loks bar sótarana þangað sem fang-
elsið var. Var þar liðsforinginn gamli
viðbúinn að taka á móti þeini í gang-
inum úti fyrir klefanum, einn síns liðs.
»Hérna er lykillinn*, sagði hann, »og
börnin eru tilbúin, Jeróme til þess að
verða allur svartur og fara í fötin, sem
þú hefir víst í kassanum og litlatelpan