Ljósberinn - 11.05.1929, Blaðsíða 4

148
LJOSBERINN
anum ennj)á«, svaraði ilarín. »Hvaða
erindi eigið þér við liann‘?« bmtti hún
við með titrandi rödd.
»Hann á að koma á »kontórinn«,
svaraði lögregluþjónninn all-stuttur í
spuna.
Marínu féllust hendur.
»A kontórinn!« endurtók liún og ein-
blíndi á aðkomuinanninn, sem tæplega
gat varist brosi, er hann sá óttann, sem
skein út úr andliti hennar, þegar hún
endurtók orð hans.
A kontórinn! öllu hræðilegra gat
naumast komið fyrir drenginn, að [iví
er gömlu konunni þótti. Iiún vissi, að
|iað voru eingöngu óknyttabörn, sem Iög-
reglan fór með [langað, vesalingar, sem
höfðu gerst sek í einhvorju ódæði, og
að hugsa til fiess, að hann Jói litli væri
kominn í þeirra tölu, Jiað Var Marínu
göndu sannarleg ofraun.
»Hvað heíir hann gert'?« sjiurði hún
[iví næst dapurlega.
Lögregluþjónninn reyndi til að hug-
hreysta hana, þegar hann sá hve afar.
nærri hún tók sér erindi hans við Jóa.
»Ég hugsa, að [iér purfið ekkert að
óttast, kona góð«, sagði hann. »Við
verðum ekki neitt vondir við hann, ef
liann segir okkur satt. Drengirnir hérna
eiga stundum í brösum hvorir við aðra;
ég býst við, að [>etta lagist tljótlega,
verið pér öldungis róleg«.
En Marín átti örðugt með pað. ;>yE,
segið pér mér, livað hann heíir gert,
góði maður«, sagði hún og lá við gráti,
er hún mændi angistarfullum augum á
manninn.
»Pað hefir verið kvartað eitthvað urn
illa rneðferð á drenghnokka, og að Jói
eigi sök á pví«, sagði lögreglupjónninn.
»En nú er eftir að vita, hvað hæft er í
pví, Jói getur bezt svarað pví sjálfur,
þess vegna á hann að mæta hjá lög-
reglustjóra«.
Marín gamla hneig niður í stól og
mændi í ráðleysi á aðkornumanninn. Og
pannig sat hún góða stund, eftir að
hann var farinn. Henni var verulega
erfltt að átta sig á pessu, og nú vissi
hún einnig, að greinin í blaðinu var
reyndar um hann Jóa! \'ar hann pá
svona kærulaus? Hafði hann steingleyrnt
öllum árninningum hennar? Að rnis-
pyrina srnábarni! Pað var voðalegt.
H'ugsanir gömlu konunnar byltust hver
fyrir annari, eins og bárur við strönd,
og ótal spurningar vöknuðu í liuga
hennar. — Ætli honum yrði ekki stung-
ið inn í svaríholið! Eða að hann yrði
tlengdur, eða rekinn burt úr bænum, —
gerður útlægur — æ. blessaður auming-
inn! Skyldi honuin ekki hefði orðið pað
betra að fá að fara í gröfina með henni
móður sinni?
Gamla konan stundi þungan og brá
svuntuhorninu sínu að auguin sér.
Tíminn leiö. Jói kom ekki heim. Marín
gamla sat, aldrei pessu vön, aðgerðar-
laus hjá prjónavélinni sinni og horfði
út um gluggann. Par var pó ekkert
nýtt að sjá. Fólkið gekk fram hjá, eins
og vant var, og börnin voru að tínast
heirn úr skólanuui með töskur sínar á
bakinu; ]>að gat vel verið hugarburður
göndu konunnar, eða missýning, en hún
póttist sjá. að börnin gengu hægara en
þeirra var vandi, og töluðu sauian ineð
óvenjulegri ákefð. Ætli að þau séu
ekki að tala um Jóa vesalinginn?
Æskan.
Æskan fríða!
barm þinn blíða
breiddu fegurð lífsins mót;
flugliröð tíða
föllin líða,
frjáls án Irega vors þius njót.
(Stgr. Th.).