Ljósberinn - 18.05.1929, Blaðsíða 6

158
LJOSBERINN
á að sjá og tala við litla undirforingj-
ann sinn.
l’ogar I»eir voru farnir og þau orðin
cin síns liðs, mæðginin, pá sagði Napó-
lcon: »Mér datt snjallræði í hug, mcðan
hormcnnirnir voru hérna, og ætla ég nú
að scgja þér, hvað pað var, kæra niúðir.
Ileimilið okkar gamla á Korsíku stendur
nú autt. Og nú er engin hætta á, að
þjúðveidismenn tcvgi pangað angalýj-
urnar. Hvernig lýst þér nú á, að jiið
farið pangað öll með hörnin ykkar?
Júsef getur jafnvel farið með ykkur,
[icgar hann hefir lokið námi sínu í skól-
anum, og vinir okkar Desmoulins og
Beauforts. I’á veröið [uð öll á öruggum
stað, unz ógnaröldin hérna á Frakklandi
er úti. Ég er hárviss um, að hún stend-
ur ekki lengi. Ef [iröngt verður um
ykkur í gamla heimkynninu okkar, [iá
sannast, að þröngt mega sáttir við sitja, og
[iar er holt og gott að vera.
»l*etta er mesta [ijúðráð, sonur minn«,
svaraði móðir hans, 5>ef vér annars fá-
um að setjast þar að og verðum ekki
rckin burt þaðan aftur«.
»Nei, kæra móðir, á því er engin
hætta. Pegar það vildi til, þá var ég
ekki annað en lítilsháttar liðsforingi, og
fólk mitt í litlum metúm, en nú er
ég næstæðstur foringi fyrir öllum her
Frakka«. Og er hann sagði þetta, rétti
litli undirforinginn úr sér og sýndist
all-þrcklegur á velli.
»Pú heldúr [iá, sónur, að þeir Robes-
pierre eða Heron stemmi ekki stigu fyrir
okkur í nafni þjóðveldisins?«
»Nei, nei. Ég tek mér oft ferðir á
hendur í því skyni, að kynna mér eitt
eða annað. Við getum stigið á skip og
haldið héðan einlivern tíma snemma
morguns. Svo förum við skemtiför fram
með ströndinni, þangað til við komum
til hafnarborgarinnar Le Havre, og það-
an er hægðarleikur að fá far til Ajaccio,
höfuðborgarinnar í lvorsíku*.
þau töluðu nú enn lengi saman um
þessa ráðabreytni. Að því búnu fóru
þau niður í kjallarann, til að bera þetta
mál upp fyrir vinum sínum og systkin-
um Napóleons. Þau höfðu heyrt óminn
af því, er hermennirnir börðu að dyrum,
og var órótt innanbrjósts. En er þau
heyrðu, að rannsóknarmennirnir væru
búnir að Ijúka erindi sínu og alt hefði
fallið í Ijúfa löð, þá glaðnaði nú heldur
en ekki yíir þeim.
Að því búnu sagði Napóleon frá ráða-
gerð sinni, og mælti að lokum: »Því að
það yrði dapurlegt fyrir ykluir, að sitja
hérna innilokuð, og á þéssum tímum
getur engfiin verið með öllu óhultur.
Færi nú svo, að ég félli einhvern dag-
inn í orustu við féndur Frakklands, [iá
gætuð þið, ef til vill, komist í hapn
krappan«.
Og nú skýrði Napóleon nánara frá
ráðagerð sinui. Sumum hinum vngri
systkinum Napóleons þótti þétta hið
mesta snjallræði, því að til einskis hlökk-
uðu þau meira, en að fá að koma aftur
heim á fornar slóðir. En önnur tóku
þessu með meiri ró, eins og þau Jósef
og Lucien. Og þær Elise og Panline
höfðu nú vissulega vonað, að þau gætu
ílendzt í París, og mundu þar komast í
hávegu innan skamms, þar sem þær
væru systur JSonaparte liershöfðingja.
En Napóleon hristi höfuðið og sagði
hlæjandi: »Bull! Bíðið þiö með þetta,
þangað ti! ég er orðinn keisari, [iá get-
um við talað um það. Ég vil ráðleggja
ykkur að vera prúðar og láta vkkur
vel líka ákvarðanir okkar inóður minnar«.
lín Elise kastaði hnakka, og Paline
varð fýluleg á svipinn. Elise var ung
enn, ekki nema 17 ára, fríð var hún
sýnum og bráðgáfuð, en dutlungafull