Ljósberinn - 01.06.1929, Blaðsíða 2

1G2
LJÖSBERINN
sem ungur óx að vizku
með aldri í Nazaret.«
-----•-sest
^rœ'hnrnir
tfiit
öíxtltrúnu XáriísíiáHxjr
(3(itn2i fgrtr *ljc>»hrrauu)
Frh.
IV.
ÓIi litli.
Hann Öli litli var smár vexti, Ijósu
hárlokkarnir huldu enni hans og gagn-
augu að mestu, og drengirnir sögðu að
hann væri líkastur stelpu. En mamma
hans týmdi ekki að skerða gulllokka
safnið lians. Augu hans voru blá og fög-
ur eins og kvöldstjarnan jiegar hún blik-
ar sem allra skærast og drengirnir siigðu
að Öli hefði ungbarns augu. Óli tók sér
})að ekki nærri. lionum sárnaði stelpu-
heitið langtum meira, og hann prá bað
hana mömmu sína um að snoðklippa sig.
Um síðir lét hún undan honum og [tá
sögðu drengirnir:
>Pú ert auðvitað dálítið skárri en alt-
af ortu samt stelpulegur.«
— Óli var einkabarn foreldra sinna,
og Iiann var þeirn harla kær, það var
vakað yfir honum með alúð og nær-
gætni, sein æstríkir foreldrar eiga gnægo
af. I'au gættu lians vandlega, svo að
ekki ])jáði hann hiti eða kuldi, hungur
eða þorsti; öllum óþægindum var bægt
burt frá honum, sérhverri hættu haldið
utan dyra, og j)ó hafði hætta laumast
inn fil.hans; ískyggilegur óvinur lífs-
gleðinnar hafði læðst inn á heimilið og
læst köldum klóm utan um litla dreng-
inn, — veikindi höfðu heimsókt Óla
litla. Hann vciktist af lungnabólgu er
að vísu batnaði, og Oli litli var talinn
heill heilsu, en blómroðinn kom ekki aft-
ur í kinnarnar hans og læknirinn sagði
að liann þyrfti mjög nákvæma aðhjúk-
run ef að hann ætti að vcrða hraustur
drengur.
Óli var eptirlætisbarn. Bros bans var
gleðin hennar mömmu hans; og aðal á-
nægja föður hans var að sitja undir
litla drengnum sínum, að loknu starfi;
liann hallaði glókollinum upp að brjóst-
inu hans pabba með' öruggu trúnaðar-
trausti.
Óli litli átti gott og laglegt heimili.
Sólin skcin inn í stofurnar og blómin í
gluggunum önduðu frá sér ilmandi friði,
sem einkendi snotra heimilið hans, og
kanari fuglinn, sem söng í gylta búrinu
sínu, túlkaði á sinn hátt þá unaðsemd,
sem sól, blóm og góðir vinir veita hvor-
ir öðruin.
Begar sólin hækkaði á lopti, sagði
læknirinn að Öli ætti að vera sem allra
mest úti.
Óli þóttist svo sem fær í ílestan sjó
og reyndi til að láta sér standa á sama
um þó að strákarnir segðu að hann
væri lítill og stelpulcgur. En með sjálf-
um sjer öfundaði hann stóru drengina,
sem voru stœrkir og fljótir að hlaupa,
og gátu farið í knattspyrnu. Ilann sat
sig sjaldan úr færi að koma á æfingar
og leiki drengja, sem liigðu stund á þá
íþrótt, vVxel var þar fremstur í flokki,
og þar af leiðandi í miklum metum hjá
Óla litla.
Hann hætti sjálfum sér aldrei út á
leikvöllinn, þó hann dauðlangaði, en
hann var sannarlega hrifinn og athug-
ull áhorfandi, sem kunni að klappa lof
í lófa og æpa sigurvegurunum fil heið-