Ljósberinn - 01.06.1929, Page 3

LJÖSBERINN
163
urs. Móður hans var lítið um það geflð
að ÓIi fylti flokk hinna ungu í[>rótta-
manna, hún var dauöhrædd urn að dreng-
urinn yrði fyrir meiðslum, en ]>egar Óli
fór upp uin hálsiun á henni og bað hana
»elsku mömmu«, að lofa sér að fara í
petta »eina skipti«, pá gat hún ekki
neitað honum. Par að auki var Óli ný-
búinn að eignast ljómandi fallegan knött,
sem hann hafði lánað drengjunum nokkr-
um sinnuin og pótst fyrir bragöið, mað-
ur að meiri.
— Drengirnir höfðu mælt sér mót á
lwiksvæðinu sínu, skamt fyrir utan bæ-
iun. Peir skiptu liðinu í tvo flokka og
var Axel sjálfkjorinn flokksforingi.
Óli litli stóð pegjandr lijá og horfði á.
»Má eg vera með?« spurði hann hálf-
um lmga, og liorfði bænaraugum á Axel.
»Pú!« sagði'Axel og leit háðslega við
Óla. »Pú í knattspyrnu! kúturinn, sem
• ekkert getur. Eg held nú ekki!«
Öli beygði út af en sagði ekkert. Hann
leit pegjandi á hina drengina, eins og
hann vainti hjálpar frá peiin, eða að ein-
hver peirra tæki málstað lians, og einn
peirra, sem hét Árni, sagði í vorkunn-
ar róm: »IIann hefir nú lánað okkur
knöttinn sinn svo opt, Axel. Eigum við
ekki að lofa honum að vera með einu
sinni?«
»Ertu vitlaus?« sagði Axel hranalega.
»Til hvers heldurðu að pað sé? Ilann,
sem ekki stendur á löppunum!«
Öli roðnaði og horfði vandræðalegur
á Árna.
»Ó, nei, Óli getur staðið á fótunum,
rótt cins og við hinið«, sagði Árni og
lczt ekki gefa gaum að hæðnisrómnuin
í Axel. »Og mér íinst að við. getuin tæp-
lega notað knöttinn hans dag eftir dag
en neitað honum uin pátttöku í leiknum.
Hvað segið pið, strákar?« spurði hann
og sneri máli sínu til hinua drengjanna,
sem stóðu í hóp og horfðu til skiptis á
fyrirliðana Axel og Árna.
»Eg er með Árna!« gall einn peirra
viö. »Eg er ineð Áxel!« hrópaði annar.
»Atkvæði um inálið,« sagði Árni
»Peir, sem eru með pví að Óli sé með í
leiknum, rétti upp höndina!«
Nokkrir drengir réttu upp höndina. .
»0g peir, sem eru á móti!« hrópaði
Árni — »Enginn —'sampykt — gott og
vel, Óli, pú verður pá með.«
»Petta eru rangindi,« hrópaði Axcl og
gekk fram á leikvöllinn all vígamann-
legur. »Strákarnir greiddu reyndar ekki
atkvæði á móti, en peir eru á móti samt
— er pað ekki, strákar?«
»Okkur stendur á sama,« sögðu fáein-
ir úr hópnum. »Yið viljum borga hon-
um knattarlánið,« sögðu aðrir. — »Hann
er altof lítill!« sögðu sumir.
»EÍ' Óli verður hafður með, pá geng
eg úr leik,« sagði Axel. Eg treysti hön-
um alls ekki í knattspyrnu — eg liefi
ekki gaman at' aö leika mér við pvílík-
an væskil!« Sumir hlógu. Aðrir sögðu:
»Pú ert óhræsi, Axel að fara svona með
hann Óla litla!«
Óli hafði pokað sér ofurlítið frá hópn-
um. Honum var pungt í skapi, pað var
særandi að vera æfinlega kallaður Óli
litli. Pað var hart að mega ckki leika
sér að knetti, som hann átti sjálfur.
Honum lá við gráti, en hann harkaði af
sór og sneri aptur til drengjanna. »Eg
ætla ekki að vera með,« sagði hann og
var furðanlega fastmæltur. »Eg fer heim
með knöttinn minn.«
Knötturinn lá fyrir framan Axel, sem
var ekki sérlega seinn á sór, er hann
lieyrði ráðagerð Óla, og peytti knettin-
um langar leiðir í burtu.
Óli mændi tárvotum augum á eptir
honum, Axel skelli hló og sagði hróðugur:
»Blessaður náðu lionum pá!«