Ljósberinn - 01.06.1929, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
167
vís, að ættingjar hans og vinir áttu nú
við beztu kjör að búa.
Pað var skyldan, sem kallaði liann til
París, en það var annað til — ástin,.
Svo var mál með vexti, að hann hafði
felt ástarhug til Jósefiné, dóttur Fasc-
hers höfuðsmanns, sem var allra kvenna
fríðust. I-Iún var ekki nema 15 ára, þeg-
ar hún kom til París og giftist ári síð-
ar greifa einum, er hét Alexander Beau-
harnais. Ekki urðu þau [jó ástvinir í
hjónabandinu og skildu 5 árum síðar.
Tvö börn áttu pau saman, dreng og
stúlku: Evgen og Iiortense og ólust f»au
upp með móður sinni. Napóleon gafst
nú tækifæri á að kynnast pessari fríðu
konu í hópi nokkurra vina. Og pað var
Iiessi ástarhugur, sem dró hann aftur til
París. En hann fékk nú annaö að hugsa
um en ástir fyrsta kastið.
Meðan Napóleon var fjarverandi, þá
liöfðu orðið stjórnarskifti í Frakklandi
og voru nú hófsamari menn komnir að
stjórn, svo að Robespierre var nú ekki
jafn einvaldur og áður. En samt fékk
hann pví til vegar komið, að inaður Jós-
efínu, Beauharnis var settur í fangelsi
og dæmdur til dauða. Nýja stjórnin skip-
aði nú svo fyrir, að stjórnarformennirnir
skyldu framvegis vera fimm og ráðherr-
ana tlesta skyldi velja meðal pjóðpings-
rrianna. En þessar fyrirskipanir röktu
megna mótstöðu í París. Yoru nú borg-
arafundir haldnir og uppnám mikið varð
í borginni og í ráði var áð ráðast ákon-
ungshöllina og brenna pá fögru bygg-
ingu til kaldra kola.
Napóleon var pví óðara falið, sama
kvöldið og hann kom, að verja pessa
dýrlegu höll. Og þá sömu nótt safnaði
hann miklum herafla. En alt gerðist
petta í kyrpey. Morguninn eftir úði og
grúði af uppreistarmönnum á götunum,
en pegar þeir sáu öll pau varnarvirkl,
sem upp voru kornin um morgunin, pá
tx-eystust peir ekki að ráða til atlögu.
En er leið á daginn reið þó af fyrsta
skotið. Pá pótti ekki til setu boðið. En
Napóleon lét pá hleypa af fallbyssum
sínum í einni hrífu, svo að bjarma sló
á borgina, svo að öllu var slegið í dúna-
logn um kvöldið. Petta sama kvöld, gat
Napóleon ritað Jósef bróður sínum frétt-
ina sigri hrósandi.
Fyrir snarræði sitt pá nótt og hreysti
sína var Napóleon hafinn til næstæðstu
foringjatignar yfir öllum hersveitum
Frakka.
En í peim sömu svifum, ^sem hann
var að fagna með sjálfum sér pessari
viðurkenningu af liálfu stjórnarinnar, pá
varð hann gripinn af sorg og gremju út
af konu þeirri, sexn hann unni. Henni
hafði verið varpað í fangelsi samstundis
sem inaður hennar var af lífi tekin. Petta
var verk Robespierres.
Napóleon gekk nú æstur og reiður til
fangelsisins, einráðinn að segja Robes-
piex're, pað sem honum bjó í brjósti uin
hin gengdarlausu grimdarverk hans. En
til allrar hamingju — pað má víst segja,
pá hitti hann ekki Robespierre, glæsi-
mennið það. En par á móti varð hann
sjónarvottur að einkar merkilegum við-
burði í anddyri fangelsisins.
Símon skóari var að tly.tja og furðaði
Napóleon stórlega á pví.
Ilann komst áð pví síðar, að pað var
gamla liðsforingjanum að kenna. Bopes-
pierre komst að þeirri niðurstöðu, að
pað hefði verið Moulins ganda að kenna
að Dauphin og pau Jerome og Evgenía
hittust, og hefði pað gerst. á bak við
Símon og konu hans. Pess vegna átti
nú að koma Dauphin í aðrar hendur, en
Símon átti að víkja. Og par að auki
var Robespiorre skemt ineð pví, slíkur
hégómamaður sem hann var, að geta
komið pessu til vegxir að Ileron fjær-
stöddum.