Ljósberinn - 08.06.1929, Blaðsíða 2

170
LJÓSBERINN
»Ég rifja upp fyrir inér hina hræsnis-
lausu trú þína, er fyrst bjó í Lóis ömmu
pinni og í henni Evnike móður þinni«.
Sæl eru þau heimili, þar sem þessi
orð hirðisins góða eiga við:
Eins og hirðir mun ég halda hjörð
minni til haga, taka unglömbin í faðm
mér og bera þau, en leiða mæðurnar.
Sjálfsafneitun.
Hjón nokkur áttu flmm börn. I’au
höfðu uppeldi sitt af handiðn sinni. En
einu sinni átti að varpa húsföðurnum í
fangelsi fyrir skuld, sem hann gat ekki
greitt. Kona hans og börn fylgdu hon-
um grátandi til fangelsisins; báðu þau
þá, er á liorfðu, að hjálpa sér. En allir
þögðu við því.
En rétt í þeim sömu svifum bar þar
að háseta af skipi, sein var nýkomið
frá Indlandi. Nú vildi hann gera sér
glaðan dag eftir alt ferðavolkið. Iiann
kom á móti mannþyrpingunni, ruddi sér
gegnum þröngina og spurði, hvað um
væri að vera. Honum var þá sagt frá
óláni hins félausa hússföður og fjölskyldu
hans. Ilann spurðist fyrir, hve mikið fé
það væri, sem maðurinn ætti að greiða.
»Pað eru 60 dalir«, svaraði einhver í
mannþyrpingunni. »0, ho!« lirópaði há-
setinn, »fyrst það er ekki meira, þá er
mér hsegðarleikur að hjálpa honum. Ég
hefi grætt 75 dali á ferðalaginu. Pað er
betra, að.ég hjálpi veslings manninum
með þeim en að ég eyði þeim sjálfum
mér til skemtunar«.
Og svo greiddi hann skuld veslings
bóndans og gaf honurn svo sjálfum þá
15 dali, sem oftir voru, til þess að hann
gæti aftur komið fótum undir iðngrein
sína. Að svo búnu gekk hann hugrór og
glaður iit á skipið aftur.
»Far þú og ger slíkt hið sama«.
Ilver sagði það?
---—»> <-> <•—--
Óli mændi tárvotum augum á eftir
knettinum sínum, en Axel tók til fót-
anna og hljóp alt hvað af tók á éftir
honum. Óli litli vildi þá reyna til að láta
knöttinn ekki ganga sér úr greipum, og
hentist einnig af stað í sötnu átt og Axel,
en þá tókst svo illa til að hann gætti
fótanna eigi nógu vel og fóll um stein-
nibbu, sem stakst ómjúklega í knéið
honum og kendi hann sárt til. Ilann átti
bágt með að standa á fætur, bæði vegna
sársaukans í knénu, en engu síður vegna
þess að hann vildi ekki láta leikbræður
sína sjá að hann var farinn að gráta.
En hann hefði nú ekki þurft að ótt-
ast. drengina, því þeir voru allir bak og
burt, og þegar Óli fór að gá betur í
kringum. sig, sá hann engan þeirra, en
þess í stað kom hann auga á dreng,
sem hann mundi ekki til að hann hefði
séð áður, er kom hlaupandi til hans.
»Meiddirðu þig?« spurði drengurinn
og laut ofan að Óla litla.
‘»Ég — meiddi mig — í fætinum«
sagði Óli kjökrandi.
»Lofaðu mér að líta á það« sagði að-