Ljósberinn - 08.06.1929, Blaðsíða 4

172
LJÖ SBERINN
verð að láta hana mömmu mína sjá þig,
— hún vill pað, — hún vill sjá þig,
af Im' að þú hjálpaðir mér, — gerðu
pað — komdu inn — bara allra snögg-
vast«.
Öli hélt báðum höndunum utan um
aðra hendina á Jóa, og liorfði á hann
með blíðu, bláu augunum sínum.
»Aðeins heim að húsinu«, sagði hann
[)á, og leiddi Óla upp stíginn, sem lá í
gegnum garðinn heim að húsinu.
»Nú fer ég ekki lengra«, sagði Jói,
pegar par var komið. Hann beið við, á
meðan Úli staulaðist upp steinprepin.
»Láttu hana mömmu pína binda betur
um fótinn á pér«, kallaði Jói til hans,
um leið og Óli hvarf inn í fordyrið, en
Jói sneri burt frá húsinu og rölti ein-
samall niður á götuna. Hann var að
að Ijúka garðshliðinu upp, pegar vel
klædd kona kom út úr húsinu og kall-
aði til hans:
»Bíddu ofurlítið við, drengur minn«.
Jói staðnæmdist og virti konuna fyrir
sér. »Auðvitað er petta móðir öla litla«,
hugsaði hann með sér, »og hún er falleg
eins og hann«. Konan gekk iiratt ofan
stiginn og heilsaði Jóa hjartanlega með
handabandi.
»Gerðu svo vel og komdu sem allra
snöggvast inn«, sagði hún, og Jói fann
að svona pýða og pægilega rödd hafði
hann aldrei heyrt. Pað var tæplega hægt
að neita liinu vingjarnlega boði kon-
unnar, og pað pví síður, pegar hún
brosti ástúðlega við honum og ldappaði
honuin á kinnina um leið og hún sagði:
»IJað má ekki minna vera en að pú
piggir hressingu hjá mór. Óli minn hefir
sagt mér, hvað pú varst vænn við hann«.
En Jói hristi höfuðið og tautaði eitthvað
um að hann mætti ekki slóra.
»Aðeins augnablik«, sagði konan.
Okkur langar til pess bæði, okkur Óla
litla, — ég er mamma litla drengsins,
sem pú varst að hjálpa, — pakka pér
hjartanlega fyrir pað, góði«.
Hún rétti honum mjúka, mjallhvíta
hönd, Jói snart liana með óhreinum
fingurgómunum, og kipti svo að sér
hendinni, eins og hann hefði stungið sig.
»Pakka pér lijartanlega fyrir pað,
góöi«, sagði konan aftur. »Mig langar til
að kynnast pér ofurlítið.«
Jói leit upp og einblíndi á konuna. Gat
pað hugsast, að hún segði pað satt? Iíon-
um pótti pað svo fjarska ótrúlegt, að
nokkur sál vildi kynnast honum. En svo
varð honum litið inn í blíðleg augu, sem
hlýindin og gæðin skinu út úr, og hann
rölti heim með henni.
Ilann sá margt fallegt inni í stofunni,
alt var par svo prýðilegt, jafnvel gólfið,
sem hann gekk á, gljáði eins og liál-
asta gler, hvað pá málverkin á veggjun-
um og húsgögnin vönduð og vegleg.
»Seztu heldur í pennan stól«, sagði
Öli litli, pegar Jói tylti sér á yztu brún-
ina á tréstól nálægt dyrunum. »Pað er
svo gaman að rugga sér í honum«. ög
Jói sökk ofan í silkimjúkan dúnkodda
í fiauelsfóðruðum hægindastól.
»Segðu mér svo hvað pú heitir«, sagði
frúin, og settist með sauma sína inn í
stofuna til drengjanna, er báðir gæddu
sér á ýmiskonar aldinum, sem hún lét
bcra á borð fyrir pá.
»Ég — heiti Jó-hann«.
Jói roðnaði, pegar hann nefndi nafnið
sitt,- hann fann pað með sjálfum sér, að
hann hafði ekki fullsvarað spurningunni,
á meðan hann hafði ekki sagt henni,
hvers son hann var. En hvernig gat
hann gert pað? Og hann hrökk við,
eins og frúin hefði gefið honum utan-
undir, pega hún spurði:
»IIvað heita foreldrar pínir?« Hann
átt'aði sig pó furðu fljótt og sagði:
»Mó.ðir mín er dáin, — hún hét Jó-
hanna«.