Ljósberinn - 08.06.1929, Blaðsíða 6

174
LJOSBERINN
sýna mér, hve óg færi grimdarlega með
hann, þennan vosaling. Nú heiir hann
fyrirgefið mér alla harðýðgina v\ð litla
drenginn, og pess vegna veit ég, að
hann inuni bæði varðveita hann og
okkur«.
»Og þvættingur!« grenjaði Símon
ruddalega. »IIvernig geturðu fengið pig
til að trúa slíkum kerlingabókum?«
»lJað kemur af því, að ég heii kom-
ist að raun mn, að’ hann er lifandi frels-
ari og getur bæði niðurlagt og upphafið
annan eins syndara og ég er. Og óg
segi það enn og aftur, Símon, hann
varðveitir oss gegn þeim Heron og
Robespierre og öllu grimdaræði þeirra«.
»Og svo eigum við að ganga hér dag
cftir dag með lífið í lúkunum«, öskraði
Símon, »og aldrei hafa neina friðarstund
fyrir þessum unga«.
»Pað er nú einmitt það, sem við þurf-
um ekki að gera«, svaraði húsfreyja, og
ljóma brá á augu hennar. »IJar að auki
vitum við, að eftirrennari þinn í fang-
clsinu er á okkar bandi og lætur fyrst
uin sinn í veðri vaka, eins og Dauphin
sé lífs, og meðan Heron er fjarverandi,
þá er öllu óhætt. En seinna verður það
látið berast út, að Dauphin sé dáinn úr
næmri veiki, og þá ber 'enginn áræði til
að líta á hann, og svo verður hann
jarðsettur í kyrþey«.
lJað er hafl fyrir satt, að drengur-
inn liaíi alist upp í húsi Símonar í
bernsku, en er hann varð fulltíða, hafi
hann farið til Sviss og sezt þar að í
smábæ einum og lifað af úrsmíði. En
aðrir sagnaritarar segja þar á móti, að
hann hafi d’áið í fangelsinu. En ég hygg,
að hið fyrnefnda sé sannara.
Símon lét loks undan ákveðnum orð-
um konu sinnar. Hann fann, að henni
var full alvara með að halda drengnum.
Húsfreyja leysti nú upp strangann og
virti föla andlitið fyrir sér með viðkvæm-
ustu móðurblíðu. Nú var hann þó hraust-
legri í sjón on hann var, þegar þau Jer-
óme og Evgenía sáu hann í fangelsinu.
Húsfeyju virtist jufnvel bregða fyrir brosi
á vörum hans og hún kysti hann!
En sú broyting sem orðið haföi á
konu þessari! Öld kraftaverkanna var
ekki úti enn. En samskonar kraftaverk
gerast líka á vorum dögum. Everbrotnir
veslings syndarar falla á kné fyrir hin-
um mikla, ástríka, miskunnsama frelsara,
sem bæði fyrirgefur og endurreisir hvern
syndara, sem til lians kemur.
»En hershöfðinginn?« spurði Símon.
»IJað er óliætt að treysta honuin. Og
þar að auki er hann líka sjálfur æstur
út af því, að borgarafrúin Jósefine Beau-
harnis hefir verið hnept í fangelsi þessa
dagana.
En það er sagt, að litli undirforinginn
hafi ætlað sér að ganga að eiga hana,
nú er maður hennar er af lífi tekinn.
»Beauharnis«, tók Símon upp eftir
lienni, »ég man nú ekki almennilega eftir
honum«.
»það var liann Alexauder Beauharnis
greifi, þú manst þó víst eí'tir honum, Sí-
mon, liann var einmitt tekinn af lííi
fyrir tveim dögum«.
»Nú, já, það er satt«. svaraði Símon
kæruleysislega, »maður getur nú ckki
munað nöfnin á öllum þeim, sem vcrða
höfði skemri á þessum tímum«.
Húsfreyja lagði nú litla konungsson-
inn í fátæklegt rúm, en injúgt og gott
var bólið og englar Guðs vöktu yfir
barninu sofandi.
Begar fregnin um dauða Dauphins
litla barst út um Erakkland, og víðar,
þá barst hún líka til Korsíku og Ajac-
cio, og vakti hrygð í hjörtum barnanna
þriggja, S(‘m geymdu litla drenginn í svo
ástúðlegri minningú. Mæður þeirra full-
yrtu að sönnu, að það hefði verið bezt
af öllu, úr því sem komið var fyrir ves-