Ljósberinn - 08.06.1929, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
175
linginn litla; en samt gátu pau ekki
annað en hrygst af pví í sínum barns-
legu óreyndu hjörtum.
En svo bar pað til einn daginn, er
fjölskyldan átti sízt von á fagnaðartíð-
indum, að hinn frægi sonur og bróðir
kom snöggvast til að heimsækja þau.
I’ar urðu heldur en ekki fagnaðarfundir,
en Napóleon sjálfur var pó ekki sízt
glaður. Pegar hann var búinn að segja
frá pví, sem honum hafði að höndum
borið bæði gott og sorglegt, og par á
meðal að Jósefínu Beauharnis hefði ver-
ið varpað í fangelsi, pá spurði hann,
hvort pau gætu pagað yfir leyndarmáli?
Pau hétu pví hátt og hátíðlega. Sagði
hann poim pá frá Dauphin litla, að hús-
freyja Símonar skóara hefði komið hon-
um úr fangelsinu í stórum kassa og að
hann héfði sjálfur skotið skjóli yfir hana
í kjallaranum fræga.
Og nú er hann hjá peim hjónum í
nýja bústaðnum peirra«, sagði hann,
»og par er farið með hann næstum eins
og kongsson. Nú er hann orðinn ólíkur
veslingnum litla, sem pið, börn, kynt-
ust í fangelsinu og pað er gott að svo
er, af pví líka, að pað mun trauðlega
verða komist að pví, lwar hann er nú
niður kominn. Skósmiðurinn segir nú
reyndar, að kona sín sé ekki með öllum
mjalla að pví er drenginn snertir; en pó
gerir Iiann honum ekkert mein.
Eins og nærri má geta, pá hlýddu
pau öll frá sér numin af gleði á pessa
sögu Napóleons. Peim fans't pað vera
eins og æfintýr, er pau gætu varla trú-
að; en skildu pó, að petta var verk
hins almáttuga drottins.
Napóleon naut orlofsins hið bezta í
gömlu, kæru föðurhúsunum; pað vár
hugsunin um Jósefínu nú, sein á skygði
fyrir honum. En mjög bætti pað úr skák
fyrir honum, að fjölskyldunum öllum
leið parna svo vel, og kom svo vel sam-
an. En jafnskjótt, sem liann var einn
orðinn, hvarflaði hugur hans aftur til
konunnar, sem liann unni, og var alt af
að hugsa sér upp ráð hvernig hann gæti
náð henni úr fangelsinu, ef að frægðar-
orð hans eitt og hin háa staða hans,
naígði eigi út af fyrir sig til að frelsa
hana.
Pegar hann kom aftur til Parísar, pá
tók hann 'pegar til starfa utan borgar-
inríar, og pannig stóð á pví, að ár leið
svo, að hann gerði enga tilraun til að
frelsa Jósefínu. En svo vildi pað til
hamingju, bæði honum sjálfum og rnörg-
um öðrum, Maksimillihan Robespierre,
morðvargurinu illræmdi, var settur í
fangelsi og dæmdur til dauða. Pegar
hann var leiddur til fangelsisins pá tókst
einhverjum fylgismönnum hans meðal
skrílsins að ná honum, en hann var óð-
ara tékinn aftur. Nú tóku aðrir við stjórn-
inni sem kunnu sér betur hóf og lengi
höfðu verið óánægðir með grimdaræði
hans, tortrygni og undirferli. Hann var
nú dæmdur til dauða. Pegar Napóleon
lieyrði petta fór hann til fundar við vin
sinn, Augustin Robespierre, og hitti svo
á, að hann var aíveg hamslaus af ör-
væntingu og ofsa.
»Ég gef mig fram á morgun«, sagði
hann, »og lýsi pvi yfir, að ég sé alveg
sömu skoðunar og bróðir minn, pví að
ég vil deyja ineð honum«.
»Yertu núenginn auli, Augustin«, sagði
Napóleon. »Bróðir pinn heílr sjálfur bak-
að sér petta, pað viltu, ef til vill, játa
fyrir mér. Og viljir pú um fram alt, að
Frakkland verði pjóðveldi, pá liggur ef
til vill, en pá mikið verk að vinna. En
láttu víti bróður píns pér að varnaði
verða, svo að ekki farir pú að dæmum
hans«.
»Pegiðu!« sagði Augustin alveg tryltur,
»hví dirfist pú að tala um bróðir minn,
eins og pú gerir. Ég dáist einmitt að