Ljósberinn - 22.06.1929, Blaðsíða 1

Umburðarlyndi.
Bezti arðurinn.
»Umberið hvern annan og fyrir-
gefið hver öðrum«.
Hver sagði það?
Tyrki einn af háum stigum átti præl,
er hann lét þjóna fyrir borðum. Pað
var skutilsveinn hans. Einu sinni bar
þrællinn heitan mat í fati inn og ætlaði
að setja á borðið, en skrikaði fótur,
svo að honum vildi pað slys til að fat-
ið lenti á hálsi húsbónda hans og brendi
hann. Prællinn spratt á fætur og hóf
upp pessi orð úr kóraninum:
„Parcidís er bústadur lianda peim, sem
halda reidi sinni í skefjum11. — Pá svar-
aði Tyrkinn: »Ég er ekki reiður«. Þræll-
inn hélt pví áfram með greinina úr kór-
aninum:
„ 0(j peim, setn fyrirgefa peim, sem
gera peim ilt“. »Ég fyrirgef pér líka«,
svaraði Tyrkinn. Prællinn hóf pá upp
síðustu setninguna í pessari kórau-grein:
„Og Guð elskar einkum pá, setn auð-
sýna peitn gott“. l'á sagði Tyrkinn: »Ég
gef pér líka frelsi og 400 peninga í
pakkabót«.
-------»> c-> <•--
Pað pykir hart, að vinna dag eftir
dag og bera ekkert úr býtum. Og ef
einhver á peninga, pá er honuin hugur
á að verja peim svo, að peir beri hon-
um sem beztan arð.
Hann Jón í Hlíð var mesti iðjumaður,
en hversu mikið, sem hann vann sér
inn, pá safnaði hann aldrei peningum,
pví að hann átti svo margt barna.
Einu sinni sagði Geiri litli sonur hans
við hann:
»Pabbi! Hann Óli á Bakka seldi tún-
blettinn sinn uppi í Dalnum, og fékk
helmingi meira fyrir hann en hann gaf
fyrir hann í hitt hið fyrra, pví að pá
keypti hann blettinn«.
»Jæja, Geiri minn, fékk hann helm-
ingi meira?«
»Já, og svona er pað altaf með hann
Jón. Iíann á altaf peninga, og kann svo
vel lagið á að verja peim svo, að hann
fái altaf tvo peninga fyrir einn. En pú,
pabbi, kant ekki petta lag«.
»Jæja, pú heldur pað, Geiri minn. En
pað er nú samt ekki rétt hjá pér. Ég
er altaf að leggja peningana mína í pað,
sem ég held að sé bezt«.