Ljósberinn - 22.06.1929, Blaðsíða 6

182
LJOSBERINN
vitnis, og spegillinn sýndi honum kaf-
rjótt, gljáandi andlit, sem ljómaði af
ánægju og hreinlæti.
Fóstra lians fylgdi honurn til dyra,
[jar kvaddi hún hann með kossi og ósk-
aði honum góðrar ánægju.
Frh.
--------------
Frh.
Napóleon gekk hryggur Imrt frá hon-
um, og paö tók mjög á hanu, er hann
frétti að Agustin hefði framkvæmt áform
sitt og gefið sig fram við stjórnina.
Hann var settur í fangelsi og tekinn af
lífi tveim dögum síðar en bróðir hans.
Napóieon var all-lengi að ná sér eftir
petta áfall, [jennan hörmulega dauðdaga
vinar síns. En fám dögum síðar barst
honum sú gleðifregn, að Josefínu hefði
Verið slept úr fangelsinu. En sú gleöi
fyrir Napóleon! Ilann vissi með sjálfum
sér, að hann bar heitan ástarpokka til
þessarar ungu og fögru ekkju. En þó
var hann ekki nærri eins hugrakkur, er
hann kom til fundar við hana, þar sem
hún sat meðal vina þeirra beggja, til
að biðja hennar sér til handa, eins og
þegar hann stóð með köppum sínum
gegnt óvígum fjandmannaher.
Feir, sem mættu »litla undirforingjan-
uin« daginn þann, sem hann var á leið
til Jósefínu, litu undrandi á, hve hann
var hógvær í bragði, hve hægfara og
hikandi hann var og hve liann var
óvenjulega snyrtilega búinn. Engum datt
í hug, að herforinginn væri kominn á
biðilsbuxurnar. En þegar hann kom aft-
ur, og hafði fengið jáyrði hinnar fögru
konu, þá var hann allur annar. Parna
skundaði hann áfrain eins og storm-
bylur, svo hnarreistur og sigurbrosið
skein úr stálbláu augunum hans.
Skömmu síðar kvæntist hann Jósefínu
í kyrþey, en síðan fór hann til Italíu
að skipun stjórnarinnar, og skyldi vera
æðsti hershöfðingi vfir öllum frakknesku
hersveitunum þar.
Sagan segir, að gamlir og reyndir
hérshöfðingjar, eins , og Massénæ, er
staddir voru í Nissa, þegar Napóleon
kom, haíi orðið alveg hamslausir af reiði,
að stjórnin skyldi senda þeim svona
unglegan og óþjálfaðan herforingja; aldrei
hefði hann enn barist við erlenda fjand-
menn, heldur eingöngu við frakkneska
borgara. En þeir létu fljótt af því. Öð-
ara en Napóleon var kominn, sendi hann
þeim orð að koma, og gaf liann þeim
þá skipanir í ströngum og myndugum
róm. Ilinn einbeitti vilji hans og hátign-
arró í framkomu hafði feiknaleg áhrif
á þá. Peir gleymdu öllu, gleymdu, að
hann var lítill vexti og óglæsilegur og
illa biiinn, og þeir kornust lljótt að því
að hann var þeim langt um snjallari að
hernaðarlist.
Það, sem Napóleon lét sér fyrst af
öllu umhugað um, var það, að hermenn
hans hefðu nægan og góðan mat, hlýj-
an fatnað og góð vopn, og með þessu
ávann hann sér óðara hinn hlýjasta
kærleika hjá þeim, því að hinir eldri
herforingjar höfðu ekkert skeytt um
það.
Og þegar til orustu kom, þá kunni
enginn á við hann að hleypa eldmóði í
-þá og bardagahug. —
Pegar Napóleon kom til Milano, þá
veittist honum sú gleði, að hitta þar