Ljósberinn - 13.07.1929, Síða 1
Hjálpfýsi.
Elskaðu uáunga jiinn eins og
sjálfan [)ig.
Hver sagði [iaö?
Prír ungir menn höfðu safnað vasa-
peningum sínurn og var sá sjóður orð-
inn 300 dalir. Peir faslréðu nú ineð sér
að verja pessu fé til ferðalags um ætt-
jörð sína, og til utanfarar til að sjá
meira en ættjörðu sína. Og foreldrar
peirra gáfu peim fararleyfl.
Peir lögðu nú af stað fullir tilhlökk-
unar og hugðu nú að skemta sér hið
bezta. En er þeir voru komnir aljskamt
áleiðis, pá sáu poir bál mikið álengdar,
peir hvöttu pá sporið pangað, sem eld-
urinn var. Porpsbúar voru pá önnum
kafnir við að slökkva eldinn, og voru
pá pegar nokkur hús brunnin.
Ilnginenni pessi voru of göfuglynd til
pess að standa hjá aðgerðarlausir. Peir
réttu rösklega bróðurhiind og loks tókst
að slökkva eldinn.
Allir pökkuðu peim hjartanlega fyrir
ponnan greiða. Peir litu nú hver á ann-
an og sáu hver fyrir sig hvað hinum
bjó í brj’ósti. Peir skunduðu nú til prests:
ins allir prír, vinirnir góðu, og fengu
honum í hendur dalina sína alla, scm
peir höfðu ætlað til fareyris fyrir sig
heima og erlendis og sögðu um leið:
»Takið pér við pessum peningum, herra
prestur, og skiftið peim milli peirra, sem
hafa orðið fyrir tjóni af eldsvoðánum.
Yið höfum náð pví takmarki, sem við
settum okkur með ferðalaginu og getum
nú horflð heim aftur. Pað var tilætlun
okkar, að verja pessu fé til ánægju, og
nú erum við búnir að pví«. Að svo
mæltu kvöddu peir prestinn klökkvan í
huga og hurfu aftur heim í skaut ást-
vina sinna. Og sannlega höfðu látið uppi
hjartans óskir sínar. Blessunaróskir pakk-
látu porpsbúanna, virðing allra góðra
manna og glöð og góð meðvitund var
peim ríkulegt endurgjald fyrir pað sem
peir lögðu í sölurnar.
----■*><=><—--
Misskilningur rauða
mannsins.
1 Vesturheimi bjuggu rauðir menn, áð-
ur en hvítir menn náinu par lönd. Hver
ætt peirra var ríki út af fyrir sig og