Ljósberinn - 13.07.1929, Blaðsíða 2

202
LJÖSBEEINN
ættarhöfðingjarnir voru einatt voldugir
menn eins og konungar.
En missælir voru peir pó. Ileyrt liefi
ég sögu af einuin höfðingja Rauðskinn-
anna, sem var einkar voldugur á sínum
tíma; en hamingjan snóri svo viö hon-
um bakinu, að hann átti að lokum ekki
málungi matar né fötin utan á sig og
dó úr hung'ri og harðrétti.
En hið hörmulegasta við petta var það,
að hann átti kost á nægum og reglú-
bundnum tekjum sór til lífsuppeldis, en
hann vissi pað ekki.
Pegar höfðinginn var dáinn, pá fundú
menn skjal á honum dauðum. Skjalið
var fest við hálsbandið hans. l’egar pví
var lokið upp, pá sáu rnenn, að Georg
Wáshington, hinn frægi hershöfðingi og
fyrsti forseti Bandaríkjanna hafði ritað
nafn sitt undir Jiað. Með pessu skjali
var honum veitt heimild til lífeyris, er
vera skyldi 30 dalir (dollars) á mánuði.
I’að var lieiðum deginum Ijósara, að
pessi líféyrir var honum veittur að laun-
um fyrir dygga pjónustu í parfir stjórn-
arinnar.
En veslings rauði höfðinginn var ekki
læs. Skjalið var honum ekki annað en
samanbrotið pappírsblað. líann hefir að
líkindum aldrei haft hugboð nm hvers
virði pað var, eða pá hvernig hann ætti
að ná pessu fé, sem honurn bar að réttu
og var pó svo brýn pörf á að ná sér
til viðurværis.
Hvað gerið pið nú, sein lesið petta
eða heyrið? Kennið pið ekki í brjósti
um pennan veslings rauða höfðinga? Ég
veit pið munuð gera pað, og hugsið, að
pið séuð heldur betur sett. pið kunnið
að lesa heimildarskjölin ykkar og vitið,
hvert pið eigið að snúa ykkur með pau til
pess að ná í pað, sem pau heimila ykkur.
Já, verið getur að svo sé. En til pess
veit ég dæmi ekki allfá, að mörgum
ungum manni, sém ber kristið nafn,
skjátlast langtum hörmulegar en pessum
rauða höfðitigja. Þeir eru ekki fáir, sem
hafa biblíuna í höndum, en samt fer pví
fjarri að peir hafi tileinkað sér pær dá-
sainlegu blessunargjafir Guðs, sem peim
eru ánafnaðar í peirri blessuðu bók,
blessunargjafirnar, sem peim eru heimil-
aðar af Kristi, er hann dó á króssinum
fyrir pá. — Peir hafa ekki einu sinni
rétt honum sjálfum viðtöku og ganga
pví í myrkrinu.
Ö, hve pað er sárt að sjá.pcssa blindu
menn vera á ferðinni með Ijósið í hönd-
unum. Peir eru vissulega ver koinnir en
pessi rauði höfðingi. Peir eru pyrstir og
hungraðir purfamenn. I’eir eiga pað á
hættu, að peir hafi enga von við að-
komu dauðans. Peir færa sér ekki í nyt
pessa dásamlegu heimild af hálfu drott-
ins.
»Sá, sem pyrstur er, hann komi! Hver
sem vill, liann taki ókeypis lífsvatnið«.
Opinb. Jóh. 22, 17.
Frh.
Óli litli sat hjá borðinu sínu með nýju
leikföngin fyrir framan sig. Brosléitur
var hann og ánægjuleguf, sem sízt var
að furða, pví enginn drengur hefði get-
að kosið sér fegurri leikföng heldur en
pau, sem hann hafði fengið í afmælis-
gjöf. Pað var pví margt að sjá á borð-