Ljósberinn - 13.07.1929, Blaðsíða 5
L JÓSBERINÍÍ
205
voru allir veggirnir settir gyltum spegl-
uui alveg niður að gólfi, rafmagnslamp-
ar með rauðum hlífum voru par í röð-
uin, par var nóg af körfustólum, mynda-
blöðum og öðru slíku handa skiftavin-
unum. Engum datt í hug að koma til
pabba.
En nú var komið að afmælisdeginum
bennar mömmu, — mitt í öllu pessu
raunalega ástandi.
Edel litla andvarpaði aftur og mintist •
nú 'peirra daganna, er búðin hans pabba
hafði verið öllum búðum fremri og fínni.
l’á hafði hún ráð á að gefa mömmu
gjafir, fínustu. blómglös og skálar, pví
að pá hafði hún nóga vasapeninga til
pess og annars. Nú átti hún ekki nema
eina krónu í sparibauknum sínum, peg-
ar til átti að taka og gefa mömmu af-
mælisgjöf. Og hvað var pað, sem hún
gat fengið fyrir eina krónu handa
mömmu, sem var svona góðu vön, eins
og hún var?
£n svo hafði henni alt í einu dottið
pað í hug, og pað var ekkert smáræði,
en pað var að gefa mömmu sinni ísaum-
aðan ofnhanzka á hægri hendina. 1
hanzkann var hún búin að sauma mynd
af sótara ineð stiga og sófl, og hanzk-
inn sá var reglulega fínn, og nú átti
hann að varðveita mjúku og hvítu hægri
höndina á mömmu fyrir sótiuu svarta
og ljóta. —
Kling-ling-ling! Skólabjallan hringdi.
Handavinnutíminn var liðinn, og hún
varð pá iíka að hætta við hanzkann.
Parna stóð sótarinn heiðgulur á svört-
um grunni. Edel brosti við og æpti upp
yíir sig af aðdáun. En hún stóð enn
kyr við borðið sitt, pví að nú var pað
dagurinn hennar að taka til í bekknum
og halda vörð í frímíuútunuin.
En brosið var fljótt að hverfa af vör-
um hennar, pví að hún liafði heyrt
pabba segja, er hann og mamrna voru
ein í borðsalnum, en hún vat að lesa
lexíurriar sínar hinu megin við pilið.
Hann hafði iriinst á bankastjórann Hou-
gaard, en blés svo mæðilega og mælti:
»Já, Hougaard er eini maðurinn, sein
ég byggi á von mína. Framtíð okkar
er í rauninni öll í hendi hans«.
Meira heyrði hún ekki, pví að pá
hringdi síminn. Og svo hafði hún ekki
hugsað meira um petta fyr en nú; pá
dettur henni petta alt í einu í lnig.
Hvað átti pabbi við? Gat hann, pessi
langi, pyrkingslegi og hörkulegi banka-
stjóri vitað nokkra vitund um framtíð
foreldra hennar, fyrst pau höfðu e'kki
sjálf hið minsta hugboð um hana?
Nei, lnin gat ekkert botnað í slíku.
Pað lá hendi nær að reyna að opna
gluggana í kenslustofunni og hleypa
loftinu inn og út, áður en liringt væri
inn aftur. Edel fleygði pá ofnhanzkan-
um á borðið sitt og fór að reyna að
opna stóra gluggann, sem á hjöruin var.
En hann var bundinn svo fast aftur,
að henni ætlaði varla að takast að opna
hann. Hún var svo öll í pessu, að hún
tók ekki eftir pví, að drengur kom inn
að ofninum með fullan kolakassa, rauð- v
hærður snáði og rengluiegur, í röndóttri
úlpu yfir sér.
Loksins opnaðist glugginn með braki
miklu, svo að hún heyrði ekki einu
sinnj, að drengur var að kasta kolum í
glæðurnar í ofninum. En nú snýr hún
sér við og neri saman höndunum og
varð ekki um sel. Stefán Hougaard úr
2. bekk var par kominn og brosti fram-
an í hana ertnislega. Hann hljóp nú að
borðinu hennar, preif hanzkann og setti
hann upp. —
»Stefán! Láttu hann vera, — pú ert
allur svartur, pú atar hann út!« hróp-
aði Edel í ofboöi og rétti fram hend-
urnar.
Stefán gerði ekki annaö en að reka