Ljósberinn - 13.07.1929, Blaðsíða 7

LJOSBERINN
207
hún kallar pig til bæna, og hvað ætl-
arðu að segja við Jesú, sem [»ú hefir
hrygt?«
I’á runnu stór tár niður vangana á
Palla, en kennarinn sagði: »Barnið mitt,
petta athæfi hryggir mig pví rneira sem.
ég hefi alt til pessa veitt framferði pínu
eftirtekt og ekki orðið annars var,' en
að [»ú hegðaðir pér vel og elskaðir
sannleikann«.
Páll blóðroðnaði. Hann hóf upp höf-
uðið og mælti: »Eg skrökvaði ekki«.
»Vertu ekki að reyna að afsaka pig,
drengur minn«, sagði konnarinn, »pví
að pó að pú skrökvaðir ekki, pá léztu
pig samt engu skifta, pó að grunurinn
félli á lagsbræður pína, og — pað var
Ijótt og ódrengilegt. I5að hryggir mig,
og fyrir pað verð ég að refsa pér. Nú
er miðvikudagur í dag; nú skalt pú í
kvöld og öll liin kvöldin í vikunni, sem
eftir eru, sitja eftir til klukkan 8. Og
meðan hin börnin hafa hlé til að leika
sér, pá skalt pú á hverjum degi sitja
eftir og skrifa upp alls 10 blaðsíður úr
lesbókinni pinni«.
Kennarinn opnaði nu hurðina, og er
skólinn var úti pann daginn, leyfði hann
öllum að fara, en sagði litla bróður
Palla að láta mömmu sína vita, hvers
vegna Palli sæti eftir.
Allir drongirnir, nema peir bræður,
fóru sína leið, meðan kennarinn var að
tala við pá; var pá kennarinn og peir
bræður einir eftir í skólanum. Palli sat
grafkyr og starði beint fram undan sér,
og tók pví- ekki vitund eftir pyí, hvað
Lúlli bróðir hans varð fölur og vand-
ræðalegur við úrskurð kennarans.
Lúlli var sextán mánuðum yngri en
Palli. Peir bræðurnir unnust svo mjög,
að skólabræður peirra furðaði oft á pví,
og jafnvel. kennarann líka. Lúlli hreyfði
hvorki legg né lið. Pað var eins og hann
væri negldur á bekkinn, og altaf hafði
hann augun á Palla., en Palli leit, aldrei
upp.
»Lúlli, drengurinn minn, pú verður að
far.a, klukkan er meira en i». Taktu svo,
Palli, lesbókina pína, og farðu að skrifa
upp«.
l’alli stóð upp og náði í bókina, en
pá fleygði Lúlli sér grátandi í fangið á
honum og hrópaði upp: »0, bróðir,
bróðir!« En Palli vafði hann að sér og
reyndi að hugga hann og sagði:
»Gráttu ekki, Lúlli minn, vertu ró-
legur, ég skal vera fljótur að skrifa pað
af, sem inér er sett fyrir, og vera bú-
inn kl. 8, og pegar ég kem heim, skal
ég segja mömmu alt, eins og er. Vertu
rölegur og liraðaðu pér heim. Góði Lúlli
ininn, ég bið pig að fara, pað tekur mig
svo sárt, að heyra pig gráta. Vertu nii
svo vænn að fara!« Og l’alli reyndi að
slíta sig af honum, en Lúlli vildi ekki
sleppa tökum.
»Ég ætla að bíða, ég ætla að sitja
eftir!« sagði Lúlli grátandi. —- »Pú verð-
ur að fara; ég pori ekki að fara til
mömmu«. Og nú grét liann hálfu meira.
Loks tók kennarinn í hendina á hon-
um og sagði: »Drengurinn minn! Nú
mátt pú til að fara; bróðir pinn hefir
gert eitthvað mjög rangt; pú skilur pað,
að hann verður að sæta refsingu«. — En
nú varð kennarinn fyrst steinhissa, pví
að nú sagði litli snáðinn: »Yður skjátl-
ast, herra, — pað var ég, sem gerði pað«.
»Lúlli!« hrópaði Palli og greip uin
handlegginn á honum. »Pú hefir fengið
nóga refsingu, pó að pú segir petta
ekki«, og féllust peir bræður aftur í faðma.
Kennarinn komst nú í vanda ineð pá
bræður; hann vissi ekki í svipinn, hvað
gera skyldi. Augu hans fyltust tárum,
og að fáum augnablikum liðnum dró
liann pá báða að sér og mælti:
»Kæru drengirnir mínir, mér pykir
vænt um að sjá pað ástríki, sem pið