Ljósberinn - 20.07.1929, Qupperneq 2
210
LJOSBERINN
Pétur á vatninu og við.
I’að er eins með oss og Pétur. Meðan
viö höfum augun á Jesú, f)á getum við
'gengið á bylgjunum, en ef við lítum á
okkur sjálf og bylgjurnar, pá förum við
að sökkva.
Við eigum að verða hrein, það er
satt, hrein fyrir Guði, og pað viljum
við. En ef við lítum á okkur sjálf, pá
gerir pað okkur ekki hrein; en ef við
horfum á Jesú í róseini og trausti og
gleymurn okkur sjálfum og öllu hinu
sýnilega, pá gerir pað okkur hrein.
^nrtíurnit
tflit.
(^uírútttt ^aruaöótíttr
(JUt.!. fgrit ^jótiittaRtt)
Frh.
Jóa var vel fagnað, svo að hann
gleymdi brátt allri feimni, en lék sér
með barnslegri gleði að gullunum hans
Öla. Frúin lét bera allskonar góðgæti á
borð fyrir drengina, sem peir gerðu báð-
ir beztu skil.
Frú Ellert þótti vænt um, hve vel lá
á Jóa, en hann lék við hvern sinn fing-
ur, og var nú harla ólíkur pví, sem hann
hafði verið kvöldinu áður, pegar hann
kvaddi frúna, stúrinn, með tár í augum.
Ilún virti drengina báða fyrir sér. Peir
sátu hvor við hliðina á öðrum, og Óli
hélt handleggnuin utan um hálsinn á
Jóa, sem var í óða önn að draga
upp myndir fyrir hann, með allavega
litum ritblýjum, sem Óli hafði fengið í
afmælisgjöf. Óli var frá sér numinn af
hinum einkar snotru uppdráttum, og lét
mjög í Ijós aðdáun sína.
»Sérðu, mamma, hvað hann Jói er
»fínn« að teikna! Sko hundinn og hest-
inn, slco lnisið og skipið, er pað ekki
fallegt, mamma?« Og frú Ellert leit bros-
andi á myndina, og sagði vingjarnlega,
eins og henni var svo lagið: »Já, Óli
minn, petta eru allra fallegustu myndir
hjá Jóa. Pað er gaman fyrir pig að eiga
pær, geymdu pær vel«.
»Mamma! Jói segist skuli koma oft
til mín og búa til myndir handa mér,
ef pú vilt, mamma, — má hann pað?«
spurði Óli.
Frú Ellert leit á Jóa, hann sat álútur
við borðið og virtist ekki hugsa um
neitt annað en myndirnar, sem liann
var að teikna, en væri vel að gáð, lýstu
augun hans pví, að honum var mjög
ant um að heyra hverju frúin svaraði
spurningu Óla, og svipurinn varð hýr,
pegar hún sagði: »Pó pað væri nú, Óli
minn! Jói litli er velkominn hingað, hve-
nær sem er«.
Jói leit upp alveg ósjálfrátt, og dökku
augun hans mættu mildu og móðurlegu
augnaráði frú Ellert. »IIún er góð«,
hugsaði drengurinn með sér, en frú
Ellert hlýnaði um hjartað, rétt eins og
pað hefði verið hennar eigin drengur,
sem hún horfði á, og hún hugsaði með
sér: »Hann er verulega geðpekkur dreng-
ur, og svo einstaklega laglegur. Pað
sæist bezt, hve myndarlegur hann er,
ef hann væri í fötum, sem færu vel«.
Pað var komið undir kvöld, pegar
skrifstofustjórinn, faðir hans Óla litla,
kom heim frá vinnu sinni. Hann heyrði
glens og glaðværð inni í stofunni og
rann á hljóðið. Iiann staðnæmdist í dyr-
unum og horfði stundarkorn á dreng-
ina, sem voru einsamlir í herberginu, og