Ljósberinn - 20.07.1929, Page 3

LJÖSBERINN
211
svo önnum kafnir við sýslan sína, að
hvorugur peirra veitti honum eftirtekt.
Ellert var freinur fálátur maður og
alvörugeflnn, ætluðu pví sumir hann
kaldsinnan, en hefðu peir séð geislana,
sem blikuðu úr augum hans, þegar hann
horfði á drenginn sinn, pá liefði peim
ef til vill skilist, að undir köldu yflr-
bragði getur leynst hlýtt og viðkvæmt
hjarta. Óli vissi pað af pví, að hann
pekti föður sinn, en Jói pekti hann ekki,
og honuin varð hverft við, pegar skrif-
stofustjórinn ávarpaði liann, og hann
varð niðurlútur, pegar hann horfði á
hann.
»Ilvað heitirðu annars annað en Jói?«
spurði hann og horfði fast á Jóa. »Óli
kallar pig aldrei annað en Jóa, en pú
heitir auðvitað eitthvað annað«.
»Ég heiti Jóhann«, svaraði Jói ofur-
lágt, og óskaði pess jafnframt af heil-
um iiug, að spurningarnar yrðu ekki
fleiri.
»IIvað ertu gamall?« spurði skrifstofu-
stjórinn pví næst.
Jói átti ekkert bágt með að svara
pví, en priðja spurningin varð full erfið:
»Hvers son ertu?«
Jóa fanst stóreflis kökkur standa fast-
ur í hálsinum á sér. Hvers son ertu?
Hverning átti hann að svara pví? Hann
kom engu orði fyrir sig.
»Hvað hcita foreldrar pínir?« spurði
skrifstofustjórinn, og lézt ekki taka eftir
vandræðasvipnum á Jóa, scm ræskti
sig hvað cftir annað. Loks sagði hann
svo lágt, að Ellert heyrði tæplega:
»Móðir mín er dáin, — hún hét Jó-
hanna«.
Skrifstofustjórinn leit snögt til hans
og virti liann vandlega fyrir sér. »Hún
hét Jóhanna«, sagði hann, »einmitt pað.
Er langt síðan að hún dó?«
»Hún dó pegar ég fæddist«.
Rödd drengsins varð svo undur rauna-
leg, og Óli litli leit upp, og innileg sam-
úð skein úr augum hans, er hann sagði
við föður sinn: »Hann á enga mömmu!«
Fátt eða ekkert gat Óli hugsað sér
hræðilegra en pað, og hann flýtti sér
að bæta við: »Jói minn, pú mátt eiga
hana mömmu mína með mér«.
Óli fór aftur að leika sér, en faðir
hans hélt áfram að tala við Jóa. »Hvað
heitir faðir pinn?« spurði hann.
»Ég veit pað ekki«, stamaði Jói vand-
ræðalega. »Pað hefir engin sagt mér —«.
Hvar áttu heima? Hver heflr alið pig
upp?«
»Marín Ingimarsdóttir, prjónakona«,
svaraði Jói, öldungis eins og hann væri
að hafa yfir lexíu í kenslustund.
Ellert horfði á drenginn, sem stóð
niðurlútur fyrir framan hann, eins og
sökudólgur, sem átti sök á pví sjálfur,
að hann gat ekki svarað spurningum
skrifstofustjórans til fulls.
»Hm, svo að pú hefir aldrei átt for-
'eldra, auminginn, hvorki pekt föður eða
móður, hm, — áttu ekki einu sinni mynd
af inóður pinni?«
Skrifstofustjórinn talaði í lágum rómi,
og pað var hlýja í röddinni, sem snart
drenginn notalega, og pað glaðnaði ytir
honum aftur. Hann mundi eftir brosleitu
myndinni í litla kapselinu, hann vissi,
að pað var falleg mynd, og að hún var
af lienni móður hans, og Jói sagði tölu-
vert djarfari en áður: »Jú, fóstra mín
geymir mynd af móður minni, ég á að
fá hana pegar ég fermist«.
»Pekti fóstra pín móður pína?«
»Hún dó hjá fóstru minni. Hún kom
til hennar rétt áður en ég fæddist«.
»Hm, hm — heflr fóstra pín pá ekki
sagt pér frá móður pinni?« spurði skrif-
stofustjórinn og horfði stöðugt á drenginn.
»Ofurlítið. Hún segir, að móðir mín
hafi verið ung og falleg, og góð — ósköp
blíð og góð«.