Ljósberinn - 20.07.1929, Síða 5

LJÓSBERINN
213
föður síns, að hann hefði framtíð peirra
í hendi sinni.
— — Næst hittum við Edel, par sem
hún var á leið til bankastjórans. Hún
gengur hratt. Nú reið á að gugna ekki
og snúa til baka. Ilún var í grænni
kápu, dálítið slitinni, og hafði hvíta
topplnifu á höfði. Hún ásetti sér að gera
pað, sem henni hafði hugkvæmst við
miðdegisborðið heima, og pað var, að
fara til bankastjórans og biðja hann
fyrirgefningar á j>essu skelfilega tilviki.
Ilún nam staðar á prepinu við dyrnar
á húsinu lians og hringdi. Pá var lokið
upp, og — Stebbi koin til dyra.
»Mig langar til að tala við föður pinn
— undir eins!«
»Yi — við pabba?« Iíann ætlaði varla
að koma pví út úr sér. Hana nú! Nú
var komið í verulegt óefni fyrir honum,
pví að strangur gat faðir hans verið, ef
jiví var að skifta; hann yrði sjálfsagt
lokaður inni, og aldrei fengi hann nú
útvarpstækið, sem faðir hans hafði lofað
honum. Nú, var búið með pað. Pessu
hvíslaði samvizkan að Stebba, pví að
hún var slæin.
Parna var Edei komin, dóttir Stein-
bergs kaupmanns. Ilver skyldi liafa
haldiö að hún mundi bera áræði til, að
kæra Stebba fyrir föður lians? Pað var
leitt, að hann skyldi hafa íleygt pess-
um vitleysis hanzka í ofninn — já, pví
að pað varð ekki óviljandi, heldur pótti
honum svo framúrskarandi gaman að
erta Edel með pví, telpukindina.
»Heyrir pú ekki?« sagði Edel með
titrandi rómi. En Stebbi svaraði engu.
Ilann paut eins og ör væri skotið inn
að hurðinni í karlmannaherberginu, liratt
upp hurðinni og hrópaði: »Gerðu svo
vel!« Síðan livarf hann burt, en ekki
langt, heldur fór hann inn í fataskáp-
inn og faldi sig par á bak við frakk-
ana, og paðan gat hann einskis orðið
áskynja um, hvað fram fór inni. —
i