Ljósberinn - 20.07.1929, Blaðsíða 6

214
LJÖ SBERINN
Af Edel er fiað að segja, að hún bað
afsökunar og fyrirgefningar á glappa-
skoti sínu. Gráhærði, þumbaralegi banka-
stjórinn veitti henni áheyrn, var dálítið
önugur fyrst, en smáblíðkaðist fyrir bæn-
araugunum liennar. Hann rétti fram
mögru og hvítu hendina, og mælti: »Ég
er þér nú ekki reiður lengur, barnið
mitt«, og kinkaði kolli. »En hvað heit-
ir f)ú?«
Pá brá Edei. Var pað pá svona?
ilann vissi pá ekki, að hún var dóttir
Steinbergs kaupmanns! En hvað hún
var mikið flón! Nú gæti hún fyrst með
þessari heimsókn sinni eyðilagt alt fyrir
pabba sínum, pví að nú vissi banka-
stjóri öll deili á henni! —
»Eg — ég —«, lengra komst hún ekki,
pví að í sörnu andránni var forstofu-
liurðinni hrundiö upp, og Stebbi ryðst
inn, kafrjóður og vandræðalegur. Hann
kallaði upp og sagði: »Pabbi«, og fleygði
sér svo um háls föður sínum, »pabbi,
ég skal segja pér, að pað er bara í
petta eina skifti, senr ég hefi verið
vondur við hana, og ég ætla að gefa
henni fyrir nýjuin lianzka af sparipen-
ingunum mínum«.
Bankastjóri spratt pá upp, sló í skrif-
borðið og hrópaði: »Segið pið eins og
er, göfugu' hjónaefni, ef ég mætti svo
biðja. Annað talar uin vatn, en annað
um hanzka. Stefán, segðu mér, hvaða
stúlka er petta?
»Pað er dóttir Steinbergs kaupmanns«.
— — En hve pað var nú samt sem
áður satt, sem hékk uppi yfir dyrum
ömmu, saumað í dúk og sett í umgerð:
»Ráðvendnin varir lengst«.
Edel kinkaði kolli fyrir sjálfri sér, par
sem lnin dansaði heim á leið eftir göt-
unni, og kreisti bréfið milli handa sér,
sem Ilougaard bankastjóri hafði fengið
henni og sagt henni að færa pabba sín-
um. Hún var fyrst og fremst frjáls og
glöð af pví, að hún hafði játað yfirsjón
sína. Og svo í öðru lagi af pví, að hefði
hún ekki farið til bankastjórans, pá
hefði pabbi hennar aldrei fengið pen-
ingalán til pess að koma nýtízkusniði á
verzlun sína, til pess að hann gæti kept
við Mathiescn. Pað var einmitt pað,
sem hann hafði sótt um að fá í bank-
anum, sem faðir Stefáns veitti forstöðu.
En bankinn gat ekki veitt lánið, af pví
— já, var pað ekki af pví, að eitthvað
vantaði, sem nefnist trygging og ábyrgð,
og ekki er neinn barnaleikur að fást
við. Pær fréttir hefði svo bankastjórinn
orðið að flytja pabba Edelar, einmitt á
afmælisdegi mömmu.
En petta fór nú á alt annan veg, pví
að pegar Stefán var búinn að skrifta,
og Edel búin að segja sína sögu um
pað, að ofnhanzkinn liefði átt að vera
afmælisgjöf handa möinmu hennar; pá
sat bankastjóri pegjandi um stund, en
síðan lagði hann 'hendi Edelar milli
handa sinna og sagði:
»Stóri drengurinn minn hefir verið
slæmur við pig í dag, kæra telpa mín;
ég ætia nú að royna að bæta yíir pað
við pig og pína«.
Svo skrifaði hann bréf og lokaði pví,
fékk henni pað, kvaddi hana hlýlcga og
kinkaði kolli til hennar.
Stebbi fylgdi henni langt út á götu,
og var nú yfirlitsbjartur, kvaðst liafa
lesið bréfið yfir herðarnar á pabba sín-
um og séð, að pabbi sinn ætlaði sjálf-
ur að lána pabba hennar peningana. Og
bréfið átti svo að afhenda pabba hennar
og mömmu snemma að morgni afmælis-
dagsins í stað ofnhanzkans.
Og pó að hanzkinn sá hafl að öllu
verið hinn prýðilegasti, pá varð bréfið
að tarna pó víst enn pá betri afmæl-
isgjöf.
--------------