Ljósberinn - 27.07.1929, Blaðsíða 6

222
LJOSBERINN
hún skyldi ekki gulna, og á stígvélin
hans bar hún vandlega íitu, til pess að
ekki skyldu koma sprungur í leðrið,
áður en hann pyrt'ti á peim að halda.
Afi og amma töldu pað hina mestu
skömm og niðurlægingu, að Óli skyldi
ekki ná fermingu. Og par að auki gátu
pau ekki haft pennan stóra slöttólf hjá
sér lengur bara til prýði. Pað purfti að
koma honum að vinnu. Helzt af öllu
vildu pau gera úr honum járnsmið, til
pess að hann gæti orðið dugnaðarsmiður,
eins og afi hans. En nú vildi auðvitað
enginn ráða pann dreng til vinnu og
vistar hjá sér, sem ekki gat sýnt neitt
fermingarvottorð. Af pessu grétu pau
afi og amma beiskum tárum, pegar hún
var að leggja fermingarfötin hans niður
á dragkistubotninn. Og Óli var leiður
af pessu sjálfur, hann skammaðist sín.
En pað var annað, sem bar hann ofur-
liði, pó sterkur væri, en pað voru allar
kynjaraddirnar, sem hann heyrði utan
að sér og inni í sjálfum sér. Hann lieyrði
öldugjálfrið og strandfuglagargið, hann
heyrði stormpytinn, lóukvakið og spóa-
vellið. Á heiðbjörtum sumardögum svifu
pessar raddir náttúrunnar eins og ósýni-
legar klukkur uppi í himinblámanum.
Óli liföi sínu lífi fyrir sig, merkilegu lííi,
sem enginn maður skildi, og sízt af öllu
góðu og gömlu afi hans og amtná.
Óli setti tréskóna sína frá sér með
varúð í forstofunni hjá prestinum, stakk
húfupottlokinu sínu í vasa sinn og
læddist á sokkaleistunum upp prepin.
Hann drap nú ógn hægt á dyr hjá
presti og rjálaði við lásinn svo hljóð-
laust sem unt var, og lauk upp. En
prátt fyrir pað snerust öll höfuðin, sein
inni voru, að honum. Pau Stína, Kiddi
og Anna, Jói og Hans — og Póra frá
Kotströnd. Nú varð löng og pung pögn.
Pá mælti prestur: »Pú kemur seint,
Óli minn«.
»Ja-á«, sagði Óli og var ósköp niður-
lútur.
»Og hvað getur pú haft pér til af-
sökunar?«
Óla varð seint um svarið. »Ekki neitt«.
sagði hann i hljóði. Pví að til hvers var
honum að segja presti, að hann liefði
lagst langt uppi i sjávarhólunuin og
svo gleymt alveg tímanum, af pví að
raddirnar voru svo inargar, sem ómuöu
i loftinu, og pessar raddir svo ómað
inni í sálu hans eins og Ijóð, og hljóð-
faflið ýmist hækkað eða lækkað, eins
og hinn djúpi andardráttur sjávarins.
»Pegar tímirin er úti, pá skalt pú koma
með mér inn í lestrarstofu inína«, sagði
prestur, heldur alvarlegur í bragði, »ég
parf að tala við pig«.
»Æ, nei«, heyrðist Póra segja. Pað
var eins og stuna, svo pung stuna, að
öll börnin litu til hennar forviða.
En Póra beygði pá höfuðið alveg
niður í kverið sitt, til pess að enginn
gæti séð, að henni stæðu tár í augum.
Ó, hve petta var skelfilegt. Óli átti pá
ekki enn að ná fermingu. En hve hún
óskaði pess heitt og hjartanlega, að hún
gæti lijálpað honum Óla. Eu hvernig
átti hún að fara að pví? Hún vissi, að
hún Sigga gamla á Kotströnd hafði sagt,
að Óli væri inesti ópokkastrákur, sem
gerði afa gamla og önimu sinni sárustu
minkun, peim heiðurshjónum. En hún
gat ekki trúað pví, hún vildi ekki trúa
pví, að hann væri svo slæmur — hann,
sem var svo laglegur, með mikla hrokkna
hárið og dökku augun. Sigga gamla
hlaut að fara vilt í pví, vondur gat
harm ekki verið, voslings drengurinn —
hann var bara ekki lángefinn.
Póra leit upp úr pessum hugsunum
sínum. Augu hennar voru módökk og
mjúk eins og flos; andlitið var mjúkt