Ljósberinn - 27.07.1929, Blaðsíða 7

LJOSBERINN
223
og fölt, og um pað liðuðust langir, svart-
ir lokkar. Hún leit á Öla, og út úr henni
skein meðaumkunin og hrygðin. Óli tók
eftir þessu augnaráði hennar, og leit til
hennar aftur eins og forviða. I3ví að
hver gat kent í brjósti um hann eða
verið hryggur hans vegna? Það kom
Óla ekki til hugar, og sízt af annari
eins smátelpu, eins og henni Póru frá
Kotströnd.
Óli stendur inni i lestrarstofu prests-
ins; þar var orðið hálfdimt. Hann sneri
húfunni sinni rnilli handa sér vandræða-
legur og einblíndi á gólfið. Prestur sló
óþolinmóðlega fingrunum á skrifborðið
sitt. Það var ómögulegt að koma nokkru
tauti við þennan dreng, svo harðúðugur
og þver sem hann var. Pað var ómögu-
legt að koinast inn í hans harðlæsta
hjarta. Svo fanst presti.
»Jæja«, sagði prestur og stóð upp.
»Við höfum þá ekki rneira um að ræða.
Pað er ein yfirheyrsla eftir, og ég vil
ekki vísa þér frá að fullu, fyr en á síð-
ustu stundu. Pá ætla ég að ldýða ykk-
ur yfir alt, sem ég hefi farið yfir með
ykkur. Ef þú getur spjarað þig þá, þá
skal ég taka þig með til fermingar;
annars verður þú að lesa og læra alt
upp aftur. Mig tekur þetta sárt þín
vegna, Óli, en ég get ekki farið öðru-
visi að en samvizkan býður mér«.
Óli snaraðist þá út úr dyrum. Hjartað
ólmaðist í brjósti hans, blóðið hljóp fram
í kinnar honum, eldheitt. Pað sauð niðri
í Óla af hatri og reiði; honum fanst
hann hata prestinn þá í svipinn — hann
hataði alla. Hann var ekki annað en úr-
þvætti, útskúfaður öllum frá; enginn
skeytti vitund um hann, allir fyrirlitu
hann og litu niður á hann. En nú vissi
hann, hvað hann vildi. Hann vildi strjúka
burtu frá þessu öllu saman og gerast
vikadrengur á skipi og ferðast til heitu
landanna. Þar þekti enginn hann, þar
fyrirleit enginn hann af því, að hann
væri ófermdur.
En rétt fyrir utan dyrnar hjá presti
rakst hann á ógn granna og föla telpu,
hún stóð þar á horninu, eins og hún
væri þar fastnegld. En hann gaf henni
alls engan gaum, hann strunzaði fram
lijá, þreif tréskóna sína og hljóp út yfir
húsagarðinn eins og byssubrendur.
Póra drap nú á dyr hjá presti, og
nærri lá, að hún kollsteyptist fram af
þrepinu, þegar prestur sagði með þrum-
andi röddu: »Kom inn!« En svo kom
henni Óli í hug. Hjarta hennar var fult
af meðaumkun. Hún varð — hún mátti
til að hjálpa honum, og opnaði hurðina
hvatlega.
»Ert það þú, Póra?« mælti prestur
hlýlega. »Komdu nær. Iívert er erindi
þitt?«
Póra barðist við að halda niðri í sér
grátinum. Hún ætlaði eitthvað að segja,
en gat engu orði upp komið. En loks
fékk hún þó komið því upp. Fær hann
Óli járnsmiðsins ekki fermingu, ó, verð-
ur honum vísað frá?«
Prestur leit á hana forviða. Svo lagði
hann hendina á höfuð henni og sagði:
»Póra litla, ég skal gera það sem ég
get fyrir hann Óla; en vilji hann það
ekki sjálfur, þá getur hvorki þú né ég
hjálpað honum«. Frh.
---—»><-><«.---
Kaunaðu ilt með góðu.
Meðan hinn rómverski keisari Anton-
ínus var landstjóri í Asíu, gisti hann
einu sinni í húsi Polemons, þegar hann
var ekki heima. Pegar Polemon kom
heim, þótti honum fyrir þessu, og neyddi