Ljósberinn - 03.08.1929, Blaðsíða 2

226
LJOSBERINN
Latli Bob á flótta.
Pað var fyrir löngu síðan að ung kona
gekk til fundar við forstöðumann í sunnu-
dagaskóla í verksmiðjubæ einum á Skot-
landi; bað hún hann að fela sér á hend-
ur einn flokk í skólanum.
Hann réð henni þá til að safna sam-
an fátækum drengjum í einn flokk, skildi
hún síðan koma, heim til sín að viku
liðinni; þá skildi hann láta hvern dreng
fá nýjan alfatnað.
Stúlkan fór að ráði forstöðumannsins
og smalaði drengjunum saman, og for-
stöðumaður lét þá alla fá snotran al-
fatnað.
Bob litli var langóefnilegastur allra
drengjanna. Pegar tveir sunnudagar voru
liðnir, þá vantaði hann í hópinn. Kenslu-
konan fór þá út að leita hann uppi, og
hún fann hann; en þá voru fötin hans
öll útötuð og rifin. En hún bauð honum
samt að koma aftur í skólann, og hann
kom.
Forstöðumaðurinn gaf honum aftur
nýjan alfatnað. Og svo kom hann í skól-
ann tvisvar eða þrisvar, en svo hvarf
hann aftur. Kenslukonan fór þá enn og
leitaði hann uppi; en föt' hans voru
þá jafnilla útleikin og áður. Kún sagði
þá forstöðumanninum frá þessu og mælti:
»Ég er alveg búin að missa móðinn
með Bob; ég get ekki átt við hann
Iengur«.
»Nei, gerðu það ekki«, sagði forstöðu-
maðurinn, »ég get ekki annað en vonað,
að það sé eitthvað gott í drengnum.
Reynum hann enn einu sinni. Eg ætla
að gefa honum þriðja alfatnaðinn, ef
hann vill lofa mér því að koma reglu-
lega í skólann.«
Bob lofaði öllu fögru og fékk nýjan
alfatnað enn. Eftir það kom hann reglu-
lega og fór að Iiafa áhuga á skólagöng-
unni og náminu — leitaði að Jesú af
alvöru og staðfestu. Og hann fann frels-
ara sinn. Hann gekk í söfnuðinn, varð
síðan kennari og lærði til prests.
En sá varð endirinn á sögunni, að
þessi vandræðapiltur, þessi týndi, ræfils-
legi flóttadrengur Bob, varð síðar Robert
Morrison, Kínakristniboðinn mikli, sem
þýddi biblíuna á kínversku og boðaði
Guðs ríki hinum afarmörgu rniljónum
Kínverja.
--------------
^rœ'&nrni?
JteB*
C^itþrúttu ptárusöóHur
(JtiluK fgrir ^jpBbrraun)
Frh.
VI.
í myrkrinu.
Pað var orðið framorðið og fátt um
manninn á götunum, hvatti Jói því spor-
ið, hann hugði að fóstra sín mundi geng-
in til náða. Hann gægðist á stofuglugg-
ann, það logaði á lampanum enn þá,
hún var þá ekki háttuð, Jói gekk að
dyrunum, þær voru opnar, hann lauk
hurðinni upp, en nam staðar í hurðargætt-
inni og hlustaði. Hann heyrði samtal
inni í stofunni. Fóstra hans var að skrafa
við einhvern. Líklegast þótti Jóa að ver-
ið væri að sækja prjónaflíkur til hennár
en brátt komst Jói að raun um að svo
var ekki. Hann heyrði að það var radd-
dimmur karlmaður, sem var að tala við
fóstru hans, og jókst undrun drengsins