Ljósberinn - 03.08.1929, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
227
og forvitni um allan heiming pegar hann
heyrði hvað umræðuefni þeirra var.
»Ég kem aftur að morgni« sagði mað-
urinn. »Áður en strákurinn kemst úr ból-
inu. Ég pykist nú sjá hvernig háttum
hans er varið, og færir það mér einna
best sanninn um nauðsyu pess að hafa
hann héðan á brott sem allra fyrst«. —
Jói hafði pokáð sér nær innri hurð-
inni í litla fordyrinu, hann laut að skrá-
argatinu og gægðist inn. Hann kom
auga á stórvaxinn mann, sem stóð á
miðju gólfinu, með húfuna í hendinni,
liann sá fóstru sína sitja í strástólnum,
Ijósbirtan féll beint framan í hana, og
drengnum brá þegar hann sá hvað hún
var hrygg á svipinn. Veslings gamia
konan átti auðsjáanlega í vök að verj-
ast. Jói heyrði ekki glögt hverju hún
svaraði, en honum skildist pó að hún
vera að malda í móinn. Maðurinn talaði
hátt, og átti Jói pví ekki örðugt með
að heyra, pegar hann sagði:
»Pað nær engri átt, að stálpaðir strák-
ar arki iðjulausir um göturnar hérna,
pegar peim býðst vinna. Par að auki
er drengurinn orðinn yður til pyngsla.
Hvaða vit er pá í pví, að pér, gömul
og slitin, séuð að præla fyrir honum, til
pess eins, að hann verði lánlaus götu-
slóði hérna í bænum? Nei, kona góð,
takið góðum ráðum, látið drenginn fara
í burtu, eitthvað pangað sem lionum
verður kent að hlýða og vinna«.
»Ég hefi ekki kvartað um nein pyngsli
út af Jóa mínum«, svaraði gamla kon-
an, og Jói pekti á raddarhreimnum, að
fóstra hans var í mikilli geðshræring.
»Ef ég hefði snúið inér til yðar og beðið
yður að losa mig við drenginn, pá hefði
verið öðru máli að gegna, en ég hefl
ekki gert pað. Eg er að vísu fátæk, en
ég get ennpá ósköp vel skift bitanum
á milli okkar Jóa litla, eins og ég hefi
gert, ég veit, að hann borgar mér pað
á sínum tíma, blessunin«.
Pá hló maðurinn, og hláturinn skar
Jóa eins og ryðguð sigð.
»Pér segið pað«, sagði hann hæðnis-
lega. »En rejmslan sýnir hið gagnstæða,
og ætli að máltækið gamla sannist ekki
hér sem fyr, að sjaldan launar kálfur
ofeldi?«
»Pegar um ofeldi er að ræða, góði
maður«, svaraði Marín gamla, og bar
örar á en hennar var vandi. »En ég
hefi ekki ofalið drenginn, kræsingar hafa
ekki verið bornar á borð fyrir liann,
skemtanir og leikir hafa ekki skemt
hann. Ilann hefir lítið liaft af höfuð-
staðardýrðinni að sjá, pó hefir hann prif-
ist, vesab' gurinn, alveg furðanlega«.
Gamla konan var staðin upp úr sæti
sínu, eins og hún vildi pann veg binda
enda á samtalið, og komuinaður gekk
nokkru nær dyrunum.
»Ég hugsaði, satt að segja«, sagði
hann all-byrstur í bragði, »að pér yrðuð
pakklát peim mönnum, sem vilja hlutast
til um að strákanginn fari ekki alveg í
hundana. Eða er yður alveg ókunnugt
um óknytti hans? Vitið pér ekki, hvaða
orð fer af honum? Ef að pér vissuð pað
eins og pað er, tel ég víst, að pér yrð-
uð mér sammála um, að óknyttasnáðar
eru hvergi ver farnir en hér í marg-
menninu«.
»Mér pykir ætíð ilt, að leggja trúnað
á óhróðursögur«, mælti Marín gamla og
var fastinælt. »Eða hvað á drengurinn
að hafa gert fyrir sér?«
Maðurinn hló aftur liátt og háðslega.
»Hvað ætli hann hafl gert fyrir sér!
Hvernig spyrjið pér, kona? Hann, sem
var nærri pví búinn að granda barni
hérna á dögunuin! Par að auki er hann
síhrekkjandi og notar óhæfilegt orðbragð
við einn sem alla. Pér getið alls ekkert