Ljósberinn - 10.08.1929, Blaðsíða 6

238
LJÖSBERINN
hrísla. Hún leit ráðaleysislega í kring
um sig, trúði ekki eigin augum og reik-
aði völt á fótum að rúminu hans Jóa,
en hann var par ekki og ósegjanleg
hugarkvöl gagntók gömlu konuna. Hún
gekk að stólnum, tók bókina upp af
gólfinu og lagði hana á borðið hjá mið-
anum, sem að Jói hafði skilið eftir á
borðinu, hún leit á iniðann, bar hann
upp að Ijósinu og las:
»Elsku góða fóstra mín. Ég heyrði til
mannsins. Ég vil ekki láta pá taka mig
burt frá pér. Ég ætla að fela mig. Ég
veit af góðri konu, sem hjálpar mér.
Það er hún mamma hans Óla. Hún er
svo góð. Vertu sæl og Guði falin, hann
launi pér alt. Pinn
Jói«.
Hún las miðann hvað eftir annað,
eins og hún ætti örðugt með að skilja
pað sem hún var að lesa, en pegar henni
varð pað fyllilega Ijóst, hné hún afli
protin ofan í stólinn sinn og stundi
[mngan líkt og væri hún sárpjáð.----------
íögn og myrkur ríktu. Nóttin sté fast
á fold og færði mörgum hægan blund,
en Marín gamla fór á mis við nætur-
hvíldina. Hún sat alla nóttina í stóln-
um sínum og átti í höggi við hræðslu
og kvíða, sem orð fá ekki lýst, en sem
alloft er hlutskifti móðurinnar, pegar
barnið hennar er í hættu statt. Tár féllu
um föla vanga og varir bærðust í bæn,
en andvörpin stigu í hæðir til hans,
sem aldrei bregst trausti barna sinna.
Frh.
-----------------
Hetjan unga.
Teir Páll og Jakob voru bræður. Þeir
gengu báðir í sama skólann. Pálí var 12
ára, Jakob 9 ára. Páli pótti ósköp vænt
um bróður sinn, og pó var hann tals-
vert uppstökkur og prjóskur. Einu sinni
pótti kennaranum nóg um petta og ætl-
aði að refsa Jakobi fyrir prjóskuna.
»Ó«, hrópaði Palli, »láttu pað koma
niður á mér, vægðu honum litla bróður
mínum«.
»EIsku Palli«, sagði kennarinn forviða,
»pað get ég ómögulega fengið inig til
að gera að refsa pér, pú, sem ert einn
af mínum beztu drengjum«.
»Já, en Jakob er svo fjarska bráð-
lyndur«, sagði Palli, »og mér verður sár-
ara að heyra og horfa á hann, pegar
honum verður refsað, heldur en pó ég
taki út refsinguna sjálfur«.
Kennarinn hristi höfuðið. »Ég get ekki
fengið pað af mér, hvað segir pú um
pað, Jakob?«
Jakob leit á bróður sinn, en sagði
ekkert.
»En hvernig getur pér dottið petta í
hug, Páll?« spurði kennarinn.
»Ég skal segja yður pað. Ég elska
Jesú og mig langar svo til að líkjast
honuin. Hann gerði pað, sem ég nú ætla
að gera, hegning annara kom niður á
honum. Iiann gerði pað til að hlífa ó-
vinum sínum, en ég geri pað, sem ég
geri til pess að hlífa bróður mínum. Ó,
fyrirgefið pér honum og látið mig verða
fyrir refsingunni, sem hann á að fá«.
Og að svo mæltu féll hann um háls
bróður sínum og fór að gráta.
En pá stóðst Jakob litli ekki lengur
mátið, pótt prályndur væri. Ilann fór
líka að gráta og faðmaði nú að sér góða
og göfuglynda bróðurinn sinn.
Tá tók kennarinn pá báða í faðm sér og
fyrirgaf Jakobi, pví að hann sá, að hann
var nú hryggari út af pví, sem hann
hafði gert, en pótt honum hefði verið,
refsað fyrir pað, og pað harðlega.
Hver vill vera het]an unga.