Ljósberinn - 17.08.1929, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
243
rík, þau máttu miklu heldur fátæk heita.
En af því að þeir gátu nú ekki komið
sór til að fara að minna drenginn á pað,
þá vissu peir ekki í svipinn, hvað peir
ættu til bragðs að taka með hann.
Og parna sátu peir og gláptu á hann
og voru að reyna að brjóta upp á ein-
hverju við liann, sem ekki gæti sært
hann. I3að var eins og honum hefði ver-
ið sagt, hvað peim bjó niðri fyrir og
svo sagði hann glaðlega:
»Já, pið voruð eitthvað að tala um,
hvað pið munduð erfa eftir feður ykkar.
Nú skal ég segja ykkur eins og er.
Faðir minn er búinn að láta af hendi
við mig pað, sem er gulli dýrra. Hann
er búinn að kenna mér að trúa á Guð
og biðja Iiann. Petta sagði hann, væni
drengurinn Iians pabba síns, svo látlgust
og pakklátlega. 0g faðir hans — var
hann ekki líkur Abraham? Og Abraham
var vinur Guðs, segir í biblíunni.
Finst ykkur nú ekki, að pið hefðuð
viljað vera í sporum pessa væna drengs,
sagðist honum ekki vel, pó að ræðan
væri stutt? Pið megið trúa pví, að
montnu drengirnir hafa fundið með sjálf-
um sér, að fátæki lagsbróðirinn peirra
var í raun og veru miklu rikari en peir
gátu nokkurntíma búist við að verða
sjálfir. Hann átli í raun og veru alt, pví
að hann átti Guð að. Og svo var hon-
um gefið hugarfar Jesú. llann heiðraði
föður sinn og var honum hjartanlega
pakklátur fyrir pað, sem hann hafði
geíið honum. Pað var trúin á Guö og
bænin til lians.
Nú megið pið treysta pví, kæru ungu
vinir inínir, að ég ségi [>að satt, að pessi
fátæki drengur var ríkastur og sælastur
peirra allra.

Hver sem á himneska auðinn.
Hver, sera á himneska auðinn,
frá honum stelur ei dauðinn,
pótt ekki’ eigi hann á sig kjólinu,
Jiá er hann samt ríkari en sólin.
(M. J.I.
-——-»> <-> <—-----
Frh.
VII.
Ad morgni.
Frú Ellert vaknaði við pað að drepið
var hægt að svefnherbergisdyrunum
hennar, hún reis upp og kveikti á raf-
Ijósinu, svo vatt hún sér fram úr rúm-
inu og gekk hljóðlega til dyra. Hún
lauk upp hurðinni og gægðist fram fyrir.
Pað var dimt á ganginum og hún kom
ekki strax auga á stúlkuna, sem stóð
fyrir aftan hurðina. Frúnni varð hvert
við, pegar hún sá hana.
»IIvað er petta, Signý?« sagði hún
öldungis forviða. »Hversvegna stendurðu
parna, stúlka?« Stúlkan var á náttklæð-
um einum og nötraði af kulda. »Eg
skauzt á bak við hurðina«, sagði hún,
»af pví ég hólt að húsbóndinn kæmi
kannské sjálfur til dyra, pegar ég barði
að dyrum áðan; en hér er kominn næt-
urgestur, sem biður að lofa sér að vcra«.
»Næturgestur!« sagði frúin, og jókst
undrun hennar til muna. »Um petta
leyti, eða er ekki hánótt?«