Ljósberinn - 17.08.1929, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
247
Og ekki skelfdist hann minna, er hann sá
ljósbjarma bregða fyrir í þessu níða-
myrkri, og í bjarmanum mannsmynd,
svo undarlega og pokukenda. En saint
gat Hinrik séð það glögt, að þetta var
ungur maður, klæddur fögrum búningi
tígins manns. Blóð rann út úr sári á
brjósti hans og hann hélt hendinni fyrir
til að stöðva blóðrásina.
Hinrik starði á hann eins og heillaður.
En pá heyrir hann alt í einu einhvern
segja:
»Ókunnugi drengur, pú hefir dirfst að
fara um pennan skóg, sem felur í sér
óhegndan glæp. Hlustaðu nú á pað, sem
ég segi: Eg var einu sinni konungur í
pessu landi. Ég átti mér yndislega drotn-
ingu og dóttur, hún var sólargeislinn
minn. En Iíróðrekur frændi hefir alt af
öfundssjúkur verið, af pví að hann fékk
ekki konungdóminn, og. svo laumaðist
hann á eftir mér inn í skóginn, myrti
mig, en hafði dóttir mína á burt með
sér; auðvitað ætlaði hann að drepa hana
líka, en brast hug til pess, pegar á átti
að herða. Honum var ekki um að
myrða saklaust barnið. Hann fór pá
með hana um nóttina til fiskimanns og
lagði hana par í garðinn hjá húsinu.
Fiskimaðurinn hefir síðan alið hana upp
sem dóttur sína, í stað pess að hún
hefði átt að verða drotning landsins. Ég
ligg hér í ómerktri gröf og enginn hefnir
mín, dóttir mín er ekki annað en fiski-
roannsdóttir í smáporpi, en svikarinn og
morðinginn ræður fyrir landinu. Veittu
mér friðvana frið, útvegaðu mér legstað
í vígðri mold og rek pú réttar hennar
dóttur minnar, réttu hluta bennar«.
Myndin fór nú að hverfa aftur og
verða að poku; Hinrik ætlaði að hrópa,
en gat pað ekki. Ilann gat aðeins sagt
með veikum rómi: »Hvernig á ég að
pekkja dóttur yðar?«
Og pá hljómaði röddin aftur: »Hún
ber móðurmerki á vinstra fæti, eins og
lítið hjarta í laginu. Amma hennar gamla
er enn á lífi og getur vitnað um pað.
Og sjá — parna sér pú hana, petta er
Alva sjálf«.
I sömu svifum hvarf svipurinn alger-
lega, en um leið dreifðist líka svart-
myrkrið pétta. Og Ilinrik fanst eins og
hann sæi útjaðar skógarins. Já, 'nú sá
hann hús fískimannsins við sjó niðri og
parna stóð Lísa úti í sólskyninu svo
björt og fögur. En svo hvarf hún líka
og Hinrik fanst hann sökkva svo djúpt
og djúpt niður og yfir hann gengu dimm-
ar öldur.
»Alva kongsdóttir!« sagði hann—svo
lokaði hann augunum.
»Já, ég vissi pað«, heyrði hann hana
segja grátandi, »hann er genginn af
vitinu«.
»Nei«, hrópaði hann og spratt á fætur,
»ég er ekki að tala óráð. 0, en ég gat
ekki náð í hann pabba pinn — fiski-
manninn á ég við«.
Alva gáði pess ekki, hve petta lét
undarlega í eyruin, en sagði bara að
faðir sinn væri kominn heim. Iíann liafði
dreymt undarlegan draum og að konan
sín væri að kalla á sig. Og pá hvarf
hann óðara heim aftur. Og pá varð kon-
an hans svo glöð, pegar hún sá hann,
að hún var pegar úr allri hættu.
Alt fólkið réð sér ekki fyrir reiði,
pegar pað heyrði, að kongurinn peirra,
sem pví var svo illa við, hefði myrt
bróður sinn, konunginn elskaða, ástsæla.
Pað gerði aðsúg að höllinni púsundum
saman og réðst inn til að handtaka
inorðingjann, en hann fanst pá dauður
úti í garðinum sínum. Fólkið laust upp
fagnaðarópi, pegar Alva hélt innför sína
höfuðborgina — hafði hún farið skóg-
leiðina með föruneyti sínu, pví að nú
var hann aftur orðinn bjartur og vina-
legur með sólskin og fuglasöng. Vesl-