Ljósberinn - 24.08.1929, Blaðsíða 4

252
LJÓSBERINN
Pá kom prestskonan hlaupaudi út,
]iegar hún heyrði Iiljóðin í manni sín-
um og hljóp til að hjálpa honum. En
hún varð föst.
»Mikil ósköp eru að sjá petta, velæru-
verðugi jrrestur og madama«, sagði
djákninn. »Hvað í ósköpunum gengur
á?« Og svo ldjóp hann og þreif í kjól
prestkonunnar og — varð fastur og
æpti af ótta.
»Hvað er þetta maður?« sagði konan
djáknans í vonzku, hvað erfu að elta?
lJú veizt það, að maturinn er kominn á
borðið. Komdu nú hingað undir eins!«
Og svo stökk hún og þreif í hann og
— varð föst og æpti.
Begar börn djákna heyrðu hljóðin í
móður sinni, [>á hlupu þau og tóku í
pilsið hennar og urðu föst.
Ilans hélt áfram í ró og lét sem Iiann
vissi ekkert um allt þetta æpandi og
skrækjandi föruneyti. Og nú sveiflaði
hann sér upp í höll konungsins.
Kongsdóttir var einmitt að koma út
úr höllinni og ætlaði að fara að ganga
út sér til skemtunar. Og hún nam stað-
ar alveg steinhissa og horfði á alla
»[ivöguna«. Og þegar hún var nú búin
að virða þetta alt grant fyrir sér, þá
setti að henni svo mikinn hlátur, að
hún ætlaði varla að geta hætt að hlæja
aftur.
En í sömu andránni hvarf kápan og
allir losnuðu, fólkið og hundarnir.
Konungur kom þá út og varð alveg
frá sér numinn, þegar hann sá dóttur
sína hlæja, því að hún hafði aldrei
hlegið fyr á æfi sinni. En nú hafði kon-
ungur heitið því, að hann skildi gefa
hana þeim manni, sem gæti komið henni
til að hlæja.
Ilans sá aldrei dverginn framar, og
fjaðrakápuna fékk hann aldrei aftur. En
hann þurfti heldur hvorki á dverg né
kápu að halda eftir þetta, [iví kongur-
inn gaf honum dóttur sína og hálft rík-
ið, en allt ei'tir sinn dag.
Hver er gæfuleiðin?
Sú, að gefast Kristi á æskuárum?
Margir mestu kennimennirnir í forn-
kirkjunni gáfu sig Jesú í æsku til að
þjóna honum síðan alla æfi.
Par á meðal voru kirkjufeðurnir, sem
svo eru nefndir, einsetumenn, munkar
og siðbótamenn.
Origenes kirkjufaðir var ekki neina
17 ára, þegar Septimius Severus var að
ofsækja kristna menn; þá varð móðir
Origenesar að fela fötin hans til þess
að koma í veg fyrir, að hann gengi af
fúsum vilja út til. þess að deyja fyrir
trú sína á Jesú.
Antonius hinn lielgi lifði æskuárin
sín í kyrð og friði, en þegar hann var
um tvítugt, þá varð hann einusinni svo
hugfanginn af sögunni af Jesú og ríka
unglingnum, að hann gaf allar eigur
sínar og' fór einn síns liðs út í eyði-
mörkina til þess að vinna sigur á hinu
illa hjá sjálfum sér, með því að taka
upp kross Krists og fy-lgja honum, eða
með öðruiri orðum: neita sér uin alt
vegna Krists.
Áfrem Syrer lifði taumlausu gjálífi,
þangað til hann var 18 ára. En þá fékk
liann alt í einu vonda saínvizku út af
því, hvernig hann hefði lifað, sneri sér
til Jesú og lét skírast og bað þá og
fastaði af mikilli alvöru nótt og dag.
Benedikt frá Nur/.ia fyrirleit heim-
inn frá blautu barnsbeini »eins og visn-
að blóm«, en er liann var 14 ára, tók
hann sér bólfestu í gjánum hrikalegu í
Abruzzer-fjöllunum til þess að reka heim-