Ljósberinn - 24.08.1929, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
255
og drengurinn skyldi f>að vel, að henni
var um ekkert jafn hugarháldið, sem
um velferð sálar hans. Drengur [rnssi
[iroskaðist vel, varð dugandi atvinnu-
rekandi, og komst með iðjusemi og
sparsemi í mjög álitlega lífsstöðu.
Tuttugu ár voru iiðin frá dauða móð-
ur hans. Hann hafði þá keýpt sér graf-
reit á landeign sinni, og vildi nú flytja
kistu móður sinnar pangao og reisa par
minnisvarða á gröf hennar. — En með-
an hann hafði petta fyrir stafni, fór
hann að hugsa um fyrirbænir móður
sinnar og hvílíkt alvörumál pær voru
henni meðan hún lifði. Svo fór hann að
hugsa um, að svarið væri ekki enn koin-
ið upp á allar hennar bænir, og hvað
hann ætti langt að pví takmarki, sem
bænir móður hans stefndu að. Flutning-
urinn á líki hennar varð til pess að
vekja nýjar hugsanir og nýtt líf í sálu
hans. Barnæskan með bænalífi móður
hans, rann á ný upp fyrir honum. Og
sama kvöldið, sem hann stóð við hinn
nýja legstað móður sinnar, gafst hann
Drotni sínum og frelsara.
0, pér mæður! Munið livað yður ber
að gera fyrir börnin!
[Ég las nýlega pessa fallegu sögu í »Lögberg<,
sem kemur út í Vesturheimi. Mér þykir hún
svo lærdó'msrík, að ég vil biðja Ljósberann að
flytja lesendnm sínum hana.
[Einn af mörgum].
»Yður skal ekki verða gleyint,«.
Napóleon mildi gekk í æsku á her-
mannaskólann í Brienne. Af pví honum
pótti góð epli, pá keypti hann pau iðu-
lega af konu nokkurri par í bænum,
sem seldi jarðarávexti. Tegar hann var
peningalaus, pá lánaði hún honum, og
pegar liann svo aftur eignaðist peninga,
pá borgaði hann skuld sína. En pegar
hann fór úr skólanum, pá skuldaði hann
henni, og pegar hún í síðasta sinn bar
honum fullan disk af eplum og vínberj-
um, pá sagði hann: »Nú er ég á förum,
kona góð, og get ekki borgað yður, en
yður skal ekki verða gleymt«. pá svar-
aði konan: Ungi maður! Guð haldi sinni
verndarhendi yfir yður ,og geri yður að
gæfuinannk.
Svo sem kunnugt er, varð Napóleon
síðar hershöfðingi, pá fyrsti ræðismaður
og síðan keisari. En ekki hafði sölu-
konan í Brienne enn pá fengið skuld
sína borgaða. En hún mundi eftir orðun-
um hans síðustu: »Yður skal ekki verða
gleymt«, og pau voru henni trygging
næg.
Einu 'sinni áttu bæjarbúar von á keis-
áranum og kom liann pangað nokkru
áður í kyrpey, og var á gangi að hugsa
um löngu liðna æskudaga. Alt í einu
staðnæmdist hann á strætinu, studdi
fingri á enni sér, eins og hann væri að
hugsa sig um og nefndi svo nafn sölu-
konunnar. Síðan spurðist hann fyrir utn,
hvar hús hennar væri; var pað nú orðið
mjög hrörlegt; gekk hann par inn með
einum manna sinna.
»Get ég fengið hér eitthvað að hressa
mig á«, spurði keisarinn.
»Já«, svaraði konan, »eplin mín cru
fullsprottin«, og svo bar hún peim á-
vexti. Meðan aðkomumenn voru að borða
ávextina, spurði annar peirra:
»Pekkið pér keisarann? Hann kvað
vera hér í dag?«
»IIann er ekki kominn ennpá«, svar-
aði konan, »hann kemur seinna í dag;
ég ætti að pekkja hann, hann keypti
hjá mér rnargt eplið og appélsínuna,
pegar hann var ungur og gekk hér á
h erm an n ask ólann «.
»Borgaði hann skilvíslega?« spurði
' komumaður.