Ljósberinn - 31.08.1929, Blaðsíða 1

,....'' .¦::',.'¦.' .¦ -¦'¦¦ '.".¦»"". '.¦'.
yoöbcrín
.„J** aD homa til mín qg banuíb þeim þa$ okkt,
þoí &% sitffum heuzúc Quðs píki íil".
IX. árg
Reykjavík 81. ágúst 1929.
33. tbl.
Hlýðni.
Hlýð ]iú, son minn, á áminning
föður |)íns og hafna eigi viðvörun
móður þinnar. (Orðskv. 1, 8.).
Hlýðni við foreldra sína þurfa öll
börn aö læra, ef vel á að fara, og la:ra
hana snemma. Fyrsti tími er alt af
beztur, hvað sem á að læra.
En eru börnin þá ekki fædd með
hlýðninni? Purfa pau aðlærahana? Já,
þið spyriið, en pið gætuð svarað ykkur
sjálf, með því að taka vel eftir, hvort
ykkur er tamara að hlýða eða óhlýðn-
ast. —
Hún Anna litla á Hóli þurfti að læra
að hlýða; pað hefir hún sagt mór sjálf.
Hún jnan eftir því, að þegar hún var
þriggja ára, þá var fyrst fyrir alvöru
farið að kenna henni að hlýða, og síðan
fékk hún hverja leksíuna af annari í
þeirri grein. Og eins er það víst líka
með ykkur, ungu vinir mínir, þið lærið
ekki hlýðnina í eitt skifti fyrir öll. lJað
þarf meira til þess að þið getið lært,
hve gott það er, að vera alt af hlýðinn
við foreldra sína.
Nú skuluð þið fá að heyra, hvernig
fór fyrir Önnu fyrsta skiftið.
Mamma og pabbi voru búin að gefa
henni lítinn stól til að sitja á við borðið.
Hún var búin að læra að sitja fallega
og hal'da að sér höndum, meðan foreldr-
ar liennar báðu borðbænina. Og búin
var hi'in aö læra að þakka, þegar móðir
hennar setti diskinn fyrir hana. En svo
vildi svo til einusinni, að hún braut al-
varlega fjórða boðorðið — hlýddi ekki.
Mamma hennar hafði sett skínandi
fágaða tekönnu á borðið. Það glampaði
svo yndislega á hana við lampaljósið,
svo að Anna litla gat ekki á sér setið
að rétta fram hendina eftir henni.
»Ekki snerta«, sagði mamma og þá
kipti Anna hendinni óðara að sér. En
kannan stóð nú alt af þarna og Ijóm-
aði. Pabbi og mamma litu nú af henni
fram til dyra, því að vinnukonan stóð
þar og var að spyrja um eitthvað. Pá
grípur Anna um könnustútinn. Hann var
brennheitur. Anna rak upp hljóð og
slepti, en um leið skvettist vitund úr
stútnum af sjóðandi teinu á hendina á
henni og þá sveið sárt. Pá sagði
mamma:
»Ungdóms-pverlyndið oftast nær
ólukku og slys að láunum fær«.
Petta man Anna enn.