Ljósberinn - 31.08.1929, Síða 1

“'HHMHp 'fti %rll
J7esú& stigbi: JZeyfib bnfniinum
a& !<otna til min oij banníi) þeirn þaÍ oUUi,
Ss 1 * t * ■• / "+’ %, r « * i

IX. árg. Reykjavík 31 ágúst 1929. 33. tbl.
Hlýðni. Mamma og pabbi voru búin að gefa henni lítinn stól til að sitja á við borðið. Hún var búin að læra að sitja fallega
Illýð Jiú, son minn, á áminning
föður ]iins og hafna eigi viðvörun
móður {linnar. (Orðskv. 1, 8.).
Iílýðni við foreldra sína þurfa öll
börn aö læra, ef vel á að fara, og laH’a
hana snemma. Fyrsti tími er alt af
beztur, bvað sem á að læra.
En eru börnin pá ekki fædd með
lilýðninni? Purfa pau að læra hana? Já,
[)ið spyriið, en þið gætuð svarað ykkur
sjálf, ineð pví að taka vel eftir, hvort
ykkur er tamara að hlýða eða óhlýðn-
ast. —
Hún Anna litla á Hóli purfti að læra
að hlýða; það hefir hún sagt mér sjálf.
Hún man eftir því, að þegar hún var
þriggja ára, þá var fyrst fyrir alvöru
farið að kenna henni að hlýða, og síðan
fékk hún hverja leksíuna af annari í
þeirri grein. Og eins er það víst líka
með ykkur, ungu vinir mínir, þið lærið
ekki hlýðnina í eitt skifti fyrir öll. Hað
þarf meira til þess að þið getið lært,
hve gott það er, að vera alt af hlýðinn
við foreldra sína.
Nú skuluð þið fá að heyra, hvernig
fór fyrir Önnu fyrsta skiftið.
og hal'da að sér liiindum, meðan foreldr-
ar liennar báðu borðbænina. Og búin
var hún að læra að þakka, þegar móðir
hennar setti diskinn fyrir hana. En svo
vildi svo til einusinni, að hún braut al-
varlega fjórða boðorðið — hlýddi ekki.
Mamma hennar hafði sett skínandi
fágaða tekönnu á borðið. Éað glampaði
svo yndislega á hana við lampaljósið,
svo að Anna litla gat ekki á sér setið
að rétta fram hendina eftír henni.
»Ekki snerta«, sagði mamma og þá
kipti Anna hendinni óðara að sér. En
kahnan stóð nú alt af þarna og Ijóm-
aði. Pabbi og mamma litu nú af henni
fram til dyra, því að vinnukonan stóð
þar og var að spyrja um eitthvað. Pá
grípur Anna um könnustútinn. Hann var
brennheitur. Anna rak upp hljóð og
slepti, en um leið skvettist vitund úr
stútnum af sjóðandi teinu á hendina á
henni og þá sveið sárt. Pá sagði
mamma:
»Ungdóms-þverlyndið oftast nœr
ólukku og slys að láunum fær«.
Petta man Anna enn.