Ljósberinn - 14.09.1929, Blaðsíða 3

LJOSBERINN
275
EÚert góðlátlega. »Erindi initt er það
eitt að kynnast drengnum ofurlítið, eða
fá að vita eitthvað um uppruna hans«.
Marín dró andann djúpt, líkt og væri
henni pungt fyrir brjósti, og Ellert hélt
áfram máli sínu: »Ég læt pess getið
strax að ég spyr ekki af eintómri for-
vitni. Iívers son er drengurinn?«
Pað varð pögn. Marín gamla einblíndi
á komumanninn, eins og hún ætlaði sér
að lesa hann ofan í kjölinn og ganga
úr skugga um, af hvaða toga spurníng-
ar hans væru spunnar.
Loks mælti lnin hægt og punglega:
»I>ví miður get ég ekki svarað spurn-
ingu yðar af pvi að ég veit, ekki hvers
son hann er. Drengurinn er föðurlaus«.
Aftur varð pögn. Aðkomumaður liorfði
í gaupnir sér og Marín gaf honum frem-
ur óhýrt hornauga.
»En — móðir hans. Pér pekktuð hana,
var ekki svo?« sagði Ellert pvínæst.
Marín svaraði ekki alveg strax. Hann
spurði eirikennilega maðurinn sá arna,
hvað ætli búi eiginlega undir pessu?
hugsaði hún með sér og sagði svo dræmt:
»Hvort ég pekkti hana móður hans? —
ójú, ég pekkti hana ofarlitið*.
»Getið pér pá lýst henni fyrir mér?«
spurði Ellert.
»Langar yður til pess?« sagði gamla
konan og bar röddin hennar með sér
hve forviða hún varð.
»Ég veit reyndar ekki hvort ég get
pað«, tek hún aftur til máls. »Eöa hverju
á ég að lýsa — útliti hennar, eða hvað?«
»Já«, svaraði Ellert.
»Pað er oft erfíðast að lýsa pví sem
er fallegast og Jóhanna sáluga var fall-
eg stúlka«, sagði gamla konan pá, »ég
skal ekki um pað dæma í hverju fegurð
hennar var aðallega fólgin, en augun
hennar áttu yfír sannarlegri fegurðar
fiuðlegð að ráða og brosið hennar var
eins og ljóini vorsólarinnar. En hún
brosti helzt til sjaldan, auminginn«.
»IIún hefir líklega verið raunamæddur
einstæðingur, sem varð hart úti í lífs-
baráttunnk, sagði Ellert, pegar Marín
pagnaði.
»Og ætli ekki?« sagði gamla konan
með áherzlu. »Kjörin hennar voru síður
en svo glæsileg. Ein og örmagna barst
hún inn til mín eitt kvöld í vonzku
veðri, og hérna inni fæddi hún dreng-
inn sinn, sem ég lét bera nafnið hennar,
— hann var skírður á líkkistuloki móð-
ur sinnar, ójá, svo var nú pað«.
»Nefndi hún engan toður að barninu?«
spurði Ellert.
»Nei, og ég spurði einskis. Ég forðast
æfinléga að ýfa ógróin sár, og ég sá
vel hvað hún hafði að bera. Sem betur
fór purfti hún ekki lengi að stríða. Hún
gaf upp andann hérna inni, nokkrum
dögum eftir að drengurinn fæddist«.
Frh.
—------------
Móðir mín.
Man ég, er síðsta sinn,
par sem móður minnar varði
mænir lágt í kirkjugarði,
sat ég hljótt með hönd und kinn.
Pokuskýja skuggatjöld
féllu niður fjallahlíðar
fyrir ströndu bylgjur pýðar
kváðu sætt um sumarkvöld.
Aleinn par ég úti var
horfði á, er lnimið dökkva
hjúp sinn brciddi’ og fór að rökkva
skugga bar á bygð og mar.
Svo ég laut að leiði pín,