Ljósberinn - 21.09.1929, Blaðsíða 2

m
LJÓSBERINN
! Ég var heldur skráfhreiflnn, pegar
fiangað koin, eins og börnum er títt, og
fiá varð mér pað á að ýkja pað sem ég
sagði. En tók óðara eftir pví og fékk
slæmia samvizku. En ég var of stór hjá
mér til pess að játa pað opinberlega og
taka ósannindi mín aftur.
I’egar ég kom heim, pá var einhver
hræðsla yfir inér, svo að ég porði ekki
að vera einn. Pabbi og mamma spurðu
iivað að mér gengi, en ég kom mér
ekki til að segja eins og var, að ég
hefði slæmá samvizku. Mér varð öllum
illt og mamma lét mig hátta. En
loks bað ég mömmu mína að lofa mér
að fara snöggvast til vinafólksins okkar
aftur, og hún leyfði mér pað.
Pegar ég kom pangað, tók ég öll
ósannindi mín aftur. Og samstundis fór
allur kölduhrollurinn úr mér. Nú er ég
kominn á efri aldur, en eftir pessu man
ég enn, eins og pað liefði skeð í gær
og síðan hefir lýgin verið fyrir mér hið
andstyggilegasta, sem ég get liugsað
mér«.
Er pað svo með pig, ungi vinur?
Eitt í einu.
Einusinni var mamma að taka upp
rófur úr garðinum sínum og lét pær
jafnóðum í stóra körfu. Eg var pá á
barnsaldri og mamma hafði sagt, að ég
ætti að hjálpa henni til að bera róf-
urnar pangað, sem hún ætlaði að
geyma pær til vetrar..
Ég ætlaði nú lieldur en ekki að láta
muna um mig og preif nú upp með
barnslegum ákafa svo mikið úr körf-
unni, sem ég gat rogast ineð og pramm-
aði nú af stað að rófubyrginu.
En pegar ég var búin að stíga
fáein spor, pá datt ein rófan úr fangi
mínu og síðan hver af annari, pangað
til ailar lágu á jörðinni kringum mig.
Pá brosti mamma og lagði hendurn-
ar svo ástúðlega um hálsinn á' mér:
»Nonni minn! Nú ætla ég að nota petta
tækifæri til að kenna pér reglu, sem pú
skalt fylgja alla æii pína«.
Síðan laut hún niður og tók upp eina
rófu og lét í lófa minn og sagði: »Farðu
nú með pessa rófu og legðu hana á
sinn stað og komdu svo aftur og taktu
pá næstu«.
Þessu hefi ég aldrei gleymt, pó að
pað sé enginn stórviðburður í sjálfu sér.
Ég hefi oft hugsað út í pað síðan, hvað
mamma var hyggin. Pað er eins og hún
hafi sí og æ verið að hvísla í eyra mér:
»Eitt í einu!«
1 hvert sinn sem ég hefi séð menn
liafa margt í takinu í einu af áhugan-
um, svo að peir hafa orðið að hverfa
frá öllu hálfgerðu, pá hefir mér dottið í
hug: »Eitt í einu«. Peim hefði unnist
svo miklu meira, ef peir hefðu ekki haft
svona mörg járn í eldinum í einu.
-—-----------
Haust.
Nákaldur nálgast vetur,
nístandi fögur blóm;
syngur nú sumargyðjan
sorgblöndnum kveðjuróm.
Bliknandi blöð til foldar
berast frá skógargrein,
söngfugla himnesk hljóðin
heyrast ei lengur nein.
Náttúran höfuð hneigir,
liimininn fellir tár;
vötnin af vindum gáruð,
völlurinn hélugrár.