Ljósberinn - 21.09.1929, Blaðsíða 4

284
LJÓSBERINN
drengnum að liði, inér lízt til
dæmis mæta vel á drenginn og
hugsa að hann sé gott manns-
ei'ni«.
»Haíið fiér þá séð hann?«
spurði Marín með ákefð, »hve-
nær sáuð pér hann?«
»Ég sá hann seinast í morg-
un«, svaraði Ellert. »Hann var
heiina hjá mér í nótt«.
»Bér eruð pá faðir hans Óla
litla!« hrópaði Marín frá sér
numin. »Guði sé lof! Pá er
drengnum borgið. Svona fer ætíð,
pegar maður biöur Guð. Ég er
nokkrum sinnum búin að reyna
pað. Ég má fyrirverða mig fyrir
hræðsluna og kvíðann, pví ekki
get ég sagt að ég sofnaði svefni
í alla nótt, fyr en undir morgun,
en pá dreyindi mig svo undur-
fallega. Ég pori að segja að sá
draumur rætizt. Já, og mér stóð
ekki á saina um drenginu, ein-
samlan úti á götu um luinótt;
ég skal segja yður alveg eins
og er, af [iví að pér eruð svona
vinveittur drengnum, haun ílýði
héðan eiginlega, og skildi eftir
skrifaöan miða, par stóð að hann
ætlaði heim til hennar mömmu
lians Óla litla. Ójá, hann heíir
mætt góðu hjá konunni yðar og
pessvegna borið traust til henn-
ar. Guð launi henni fyrir dreng-
inn og ykkur öllum«.
Ellert pagöi á meðan gamla
konan lét dæluna ganga.
»Jæja, kona góð«, sagði hann
svo, »pér eruð pá ánægð með
ráðagerð mína, er ekki svo? —
Gott og vel. Svo langar okkur
til pess, hjónin, að hjálpa yður
eitthvað til pess að koma drengn-
um til manns, en pér purfið ekki
Yeiðidrengur
Ljónið liann elti, fíl hann fann,
feikna hratt liann til hans rann.
Fíllinn að honum fótinn rak,
íimlega settist hann á bak.
Fíllinn tók til fóta pá
vjð ferleg Ijónsins öskur há,